Elohim - Saul Williams

In 1972 my mother was rushed from a James Brown concert

in order to give birth to me my style is black hole

most niggas simply sound like earth to me if hip hop were the moon i’d be the first to bleed

cyclical sacraments of self for all my peers to read

i recite the user night

???

the light for you to read by have you floating on cloud nine without you realizing it’s my mind’s sky

and the ground on which you walk is the tounge with which i walk

i speak the seas, i root the trees of suburbia and new york

city streets can never claim me, that’s why i never sound like you

all y’all niggas claim the streets as if paths through the woods aint true

you better walk the path, you better do the math

cuz your screw face will only make the buddah laugh

even if you know the lessons you don’t know the half

but don’t take it from me son, take a bath

i can recite the grass on the hill and memorize the moon

i know the cloud forms of love by heart

and have brought tears to the eye of the storm

and my memory banks walk ???

forests and amazon river banks

and i scream them into sunsets that echo in earthquakes

shadows have been my spotlight as i monolouge the night

and dialouge with days

soliloquys of wind and breeze

applauded by sunrays

we put language in zoos to observe caged thought

and toss peanuts and p-funk at intellect

and motherfuckers think these are metaphors

i speak what i see

all words and worlds are metaphors of ME

my life was authored by the moon

footprints written in soil

the foutain pen of marshen men

novelling human toil

and yes, the soil speaks highly of me but earth seeds root me poetry

and read forests forever through resscitation

now

maybe i’m too serious

too little here to matter

though i’m riddled with the reason of the sun

i stand up comets with the audience of lungs

this body of laughter is it with me or at me?

hue more or less

human though gender’s mute

and the punchline has it’s lifeline at it’s root

i’m a star this life of suburbs i commute

make daily runs between the sun and earthly loot

and raise my children to the height of life and truth

In 1972 werd mijn moeder gehaast van een James Brown-concert

om mij te baren is mijn stijl een zwart gat

de meeste niggas klinken gewoon als aarde voor mij als hiphop de maan was, zou ik de eerste zijn die bloedt

cyclische sacramenten van mezelf voor al mijn leeftijdsgenoten om te lezen

ik reciteer de gebruikersavond

???

het licht voor jou om bij te lezen laat je zweven op wolk negen zonder dat je je realiseert dat het de hemel van mijn geest is

en de grond waarop jij loopt is de tong waarmee ik loop

ik spreek de zeeën, ik wortel de bomen van de buitenwijken en new york

stadsstraten kunnen me nooit opeisen, daarom klink ik nooit zoals jij

alle niggas claimen de straten alsof paden door het bos niet waar zijn

je kunt maar beter het pad bewandelen, je kunt beter de wiskunde doen

want je schroefgezicht zal de Boeddha alleen maar aan het lachen maken

zelfs als je de lessen kent, ken je de helft niet

maar neem het niet van me aan zoon, neem een ​​bad

ik kan het gras op de heuvel reciteren en de maan onthouden

ik ken de wolkenvormen van liefde uit mijn hoofd

en hebben tranen in het oog van de storm gebracht

en mijn geheugenbanken lopen ???

bossen en oevers van de Amazone

en ik schreeuw ze tegen zonsondergangen die weerklinken in aardbevingen

schaduwen waren mijn schijnwerpers terwijl ik de nacht monolouge

en dialouge met dagen

monologen van wind en bries

toegejuicht door zonnestralen

we zetten taal in dierentuinen om gekooide gedachten te observeren

en gooi pinda's en p-funk naar intellect

en klootzakken denken dat dit metaforen zijn

ik spreek wat ik zie

alle woorden en werelden zijn metaforen van MIJ

mijn leven is geschreven door de maan

voetafdrukken geschreven in de grond

de foutain-pen van moerassige mannen

romantisering van menselijk gezwoeg

en ja, de aarde spreekt lovend over mij, maar aardse zaden wortelen mij in poëzie

en lees bossen voor altijd door rescitatie

nu

misschien ben ik te serieus

te weinig hier om er toe te doen

hoewel ik doorzeefd ben met de reden van de zon

ik sta op kometen met het publiek van de longen

deze lach is het bij mij of bij mij?

tint min of meer

menselijk hoewel het geslacht dempt

en de clou heeft zijn levenslijn in de wortel

ik ben een ster dit leven in de buitenwijken ik pendel

maak dagelijkse runs tussen de zon en de aardse buit

en mijn kinderen opvoeden tot het toppunt van leven en waarheid