Seine Heimat war die See - Santiano

Die Hand am Ruder, auf seinem Schiff

Von rauer Fahrt gezeichnet, sein Angesicht

Alle Welt hat er befahren

Für das Meer war er gebor’n

Seine Augen blickten furchtlos in den Sturm

Denn seine Heimat war die See

Seine Heimat war die See

In der weiten Ferne unterm Licht der Sterne

Sah man ihn auf der Brücke steh’n

Seine Heimat war die See

Seine Heimat war die See

In der weiten Ferne unterm Licht der Sterne

Sah man ihn einsam untergeh’n

Er war unser Kapitän

(Strophe 2)

Vom Kap der Stürme bis Feuerland

Des Südens Sternenbilder war’n ihm bekannt

Dort wo keiner sonst gewesen

Dahin führte stets sein Kurs

Seinem Schiff hielt er die Treue bis zum Schluss

(Strophe 3)

Die Hand am Ruder, steht er noch heut

Den Blick nach vorn gerichtet, in Ewigkeit

Vom Gezeitenstrom geborgen

In die Tiefe heimgebracht

Hält er einsam seine letzte Ankerwacht

Zijn hand aan het roer, op zijn schip

Gekenmerkt door een zware reis, zijn gezicht

Hij heeft de hele wereld over gereisd

Hij is geboren voor de zee

Zijn ogen keken onbevreesd in de storm

Want zijn vaderland was de zee

Zijn huis was de zee

In de verte onder het licht van de sterren

Je zag hem op de brug staan

Zijn huis was de zee

Zijn huis was de zee

In de verte onder het licht van de sterren

Als je hem alleen naar beneden zag gaan

Hij was onze kapitein

(Vers 2)

Van de Kaap der Stormen tot Tierra del Fuego

De sterrenbeelden van het zuiden waren hem bekend

Waar niemand anders is geweest

Zijn koers leidde daar altijd heen

Hij bleef tot het einde trouw aan zijn schip

(Vers 3)

Hij staat nog steeds met zijn hand op de roeispaan

Voor altijd vooruit kijken

Geborgen uit het getij

Thuis gebracht in de diepte

Eenzaam houdt hij zijn laatste ankerwacht