Commune - Roy Harper

I thought I heard the sound of my name and I looked back down behind me

And with hair like the ripened wheat she came, sure as the west wind to find me

And just for a moment I wished my life to see our friends all around us

And I turned to her but I held my breath in the far Norwegian mountains

For there we stood two children of spring as everything seemed to be gleaming

Her looking breathless clean out of my mind and me with my crazy dreaming

To think of my friends underneath the same roof in one common destination

When all we do is remain aloof like we have no close relation

And love is my torment and I’ll take when I can

But I’ll give in the moment when you are my woman and I am your man

And I watched her makin' her first daisy chain as her nipples hung hard in

suggestion

And naked, gnat-bitten we drifted fain in the hazy deserved sensation

And we dreamt of all the loves we’d known and we never never thought of the

sorrow

With forelocks wound over primrose down in the wood by the emptin long barrow

Two silver greenflies to flicker the backdropping, lush of the emerald

springtime

To lust for a moment in love of another is dust on a dragonfly’s wing

And love is no torment for we’ll give when we can

And we’ll live in the moment when you are my woman and I am your man

And the blackcap sings and the forest rings, the nettles tall around me

With shafts of sun and moving things and poems fast and slowly

And fantasies of luscious thirst for new lust and fresh waters to seek it

Like diamonds set in realities of skies drawn back in secret

But somewhere out there with my heart in her care and her prayers in the

breezes that caught them

She sits like the earth as I fly to her arms like the showering yellows of

autumn

And love is no torment for we’ll give when we can

And we’ll live in the moment when she is my woman and I am her man

Ik dacht dat ik het geluid van mijn naam hoorde en ik keek achterom

En met haar als de gerijpte tarwe kwam ze, zeker als de westenwind om me te vinden

En heel even wenste ik dat mijn leven onze vrienden overal om ons heen zou zien

En ik wendde me tot haar, maar ik hield mijn adem in in de verre Noorse bergen

Want daar stonden we twee lentekinderen terwijl alles leek te glimmen

Ze ziet er ademloos uit mijn hoofd en ik met mijn gekke dromen

Om te denken aan mijn vrienden onder hetzelfde dak op één gemeenschappelijke bestemming

Als we alleen maar afstandelijk blijven alsof we geen hechte relatie hebben

En liefde is mijn kwelling en ik zal nemen wanneer ik kan

Maar ik zal toegeven op het moment dat jij mijn vrouw bent en ik jouw man

En ik zag haar haar eerste madeliefjesketting maken terwijl haar tepels er hard in hingen

suggestie

En naakt, door muggen gebeten, dobberden we graag in de wazige verdiende sensatie

En we droomden van alle liefdes die we hadden gekend en we hebben nooit gedacht aan de

verdriet

Met voorlokken gewikkeld over de sleutelbloem beneden in het bos bij de lege lange kruiwagen

Twee zilveren groenvliegen om de achtergrond te flikkeren, weelderig van de smaragd

lente

Een moment begeren in liefde voor een ander is stof op de vleugel van een libel

En liefde is geen kwelling, want we zullen geven wanneer we kunnen

En we zullen leven in het moment dat jij mijn vrouw bent en ik je man

En de zwartkop zingt en het bos rinkelt, de brandnetels hoog om me heen

Met zonnestralen en bewegende dingen en gedichten snel en langzaam

En fantasieën van een weelderige dorst naar nieuwe lust en zoet water om het te zoeken

Als diamanten in de realiteit van de lucht die in het geheim wordt teruggetrokken

Maar ergens daarbuiten met mijn hart in haar zorg en haar gebeden in de...

briesjes die hen vingen

Ze zit als de aarde terwijl ik naar haar armen vlieg als het regenachtige geel van

herfst

En liefde is geen kwelling, want we zullen geven wanneer we kunnen

En we zullen leven in het moment waarop zij mijn vrouw is en ik haar man