Megalopolis - Rein

Non si spara sui disertori

Nati in borghi dimenticati

Dove sfuggono alle loro coscienze

E dormono sotto le stelle

Qualche volta ridono, quando non hanno paura

E adesso in fondo alle luci del viale

La polizia spegne gli ultimi fuochi

Nelle notti al fosforo bianco

In cui bruciamo le ambizioni migliori

Per gli ipocriti che al mattino, contano i caduti

Oltre il consumo, che ci consuma gli occhi

Oltre la pioggia che ci batte nel petto

Finché cadremo come cade la neve

Precipitando dolcemente controvento

E cantando in silenzio

Torneremo alla terra

Non si spara sui nostri visi puliti

Incastonati nel traffico di Roma

Che cercano un poco di cielo

Tra le antenne fiorite sui prati

Fino alla luce dell’alba, che comunque verrà

Oltre il consumo, che ci consuma gli occhi

Oltre la pioggia che ci batte nel petto

Finché cadremo come cade la neve

Precipitando dolcemente controvento

E cantando in silenzio

Torneremo alla terra

E a pochi passi dalla frontiera

Con centomila chilometri sul cuore

Ci infileremo nei letti di provincia

Come gli uccelli che cercano di emigrare

Ma con ricordi leggeri

Fatti per non tornare

Oltre il consumo, che ci consuma gli occhi

Oltre la pioggia che ci batte nel petto

Finché cadremo come cade la neve

Precipitando dolcemente controvento

E cantando in silenzio

Torneremo alla terra

Je schiet niet op deserteurs

Geboren in vergeten dorpen

Waar ze aan hun geweten ontsnappen

En ze slapen onder de sterren

Soms lachen ze als ze niet bang zijn

En nu aan het einde van de laanlichten

De politie heeft de laatste branden geblust

Op witte fosfornachten

Waarin we de beste ambities branden

Voor de huichelaars die 's ochtends de gevallenen tellen

Voorbij de consumptie, die onze ogen verteert

Voorbij de regen die in onze borst klopt

Totdat we vallen zoals sneeuw valt

Zachtjes tuimelend tegen de wind in

En zingen in stilte

We zullen terugkeren naar het land

Je schiet niet in onze schone gezichten

Genesteld in het verkeer van Rome

Op zoek naar een beetje lucht

Tussen de bloemrijke voelsprieten op de weilanden

Tot het ochtendgloren, dat hoe dan ook zal komen

Voorbij de consumptie, die onze ogen verteert

Voorbij de regen die in onze borst klopt

Totdat we vallen zoals sneeuw valt

Zachtjes tuimelend tegen de wind in

En zingen in stilte

We zullen terugkeren naar het land

En op slechts een steenworp afstand van de grens

Met honderdduizend kilometer op het hart

We zullen in de provinciale bedden glippen

Zoals vogels die proberen te emigreren

Maar met lichte herinneringen

Kom niet terug

Voorbij de consumptie, die onze ogen verteert

Voorbij de regen die in onze borst klopt

Totdat we vallen zoals sneeuw valt

Zachtjes tuimelend tegen de wind in

En zingen in stilte

We zullen terugkeren naar het land