The Greatest Man I Never Knew - Reba McEntire

The greatest man I never knew

Lived just down the hall

And everyday we said hello

But never touched at all

He was in his paper

I was in my room

How was I to know he thought I hung the moon

The greatest man I never knew

Came home late every night

He never had too much to say

Too much was on his mind

I never really knew him

And now it seems so sad

Everything he gave to us took all he had

Then the days turned into years

And the memories to black and white

He grew cold like an old winter wind

Blowing across my life

The greatest words I never heard

I guess I’ll never hear

The man I thought could never die

He’s been dead almost a year

He was good at business

But there was business left to do

He never said he loved me

Guess he thought I knew

De grootste man die ik nooit heb gekend

Woonde verderop in de hal

En elke dag zeiden we hallo

Maar nooit aangeraakt

Hij stond in zijn krant

Ik was in mijn kamer

Hoe kon ik weten dat hij dacht dat ik aan de maan hing?

De grootste man die ik nooit heb gekend

Kwam elke avond laat thuis

Hij had nooit teveel te zeggen

Hij had te veel aan zijn hoofd

Ik heb hem nooit echt gekend

En nu lijkt het zo triest

Alles wat hij ons gaf, nam alles wat hij had

Toen werden de dagen jaren

En de herinneringen naar zwart-wit

Hij werd koud als een oude winterwind

Blaast door mijn leven

De beste woorden die ik nog nooit heb gehoord

Ik denk dat ik het nooit zal horen

De man waarvan ik dacht dat hij nooit zou kunnen sterven

Hij is al bijna een jaar dood

Hij was goed in zaken

Maar er waren nog zaken te doen

Hij heeft nooit gezegd dat hij van me hield

Ik denk dat hij dacht dat ik het wist