The Christmas Guest - Reba McEntire

It happened one day near December’s end

Two neighbors called on an old friend

And they found his shop so meager and lean

Made gay with thousand bows of green

And Conrad was sitting with face a-shine

When he suddenly stopped as he stitched a twine

And he said «Old friends, at dawn today

When the cock was crowing the night away

The Lord appeared in a dream to me

And said «I'm coming your guest to be.»

So I’ve been busy with feet astir

Strewing my shop with branches of fern

The table is spread and the kettle is shined

And over the rafters the holly is twined

Now I’ll wait for my Lord to appear

And listen closely so I will hear

His step as He nears my humble place

And I’ll open the door and look on His face

So his friends went home and left Conrad alone

For this was the happiest day he had known

For long since, his family had passed away

And Conrad had spent many a sad Christmas Day

But he knew with the Lord as his Christmas Guest

This Christmas would be the dearest and best

So he listened with only joy in his heart

And with every sound he would rise with a start

And look for the Lord to be at his door

Like the vision he had had a few hours before

So he ran to the window after hearing a sound

But all he could see on the snow covered ground

Was a shabby beggar whose shoes were torn

And all of his clothes were ragged and worn

But Conrad was touched and he went to the door

And he said, «You know, your feet must be frozen and sore

I have some shoes in my shop for you

And a coat that will keep you warmer too.»

So with grateful heart the man went away

But Conrad noticed the time of day

And wondered what made the Lord so late

And how much longer he’d have to wait

When he heard a knock, he ran to the door

But it was only a stranger once more

A bent old lady with a shawl of black

With a bundle of kindling piled on her back

She asked for only a place to rest

But that was reserved for Conrad’s Great Guest

But her voice seemed to plead «Don't send me away

Let me rest for awhile on Christmas Day»

So Conrad brewed her a steaming cup

And told her to sit at the table and sup

But after she left he was filled with dismay

For he saw that the hours were slipping away

And the Lord hadn’t come as he said he would

Then Conrad felt sure he had misunderstood

When out of the stillness he heard a cry

«Please help me and tell me where am I?»

So again he opened his friendly door

And stood disappointed as twice before

It was only a child who’d wandered away

And was lost from her family on Christmas Day

Again Conrad’s heart was heavy and sad

But he knew he should make the little girl glad

So he called her in and he wiped her tears

And quieted all her childish fears

Then he led her back to her home once more

But as he entered his own darkened door

He knew the Lord was not coming today

For the hours of Christmas had passed away

So he went to his room and knelt down to pray

And he said «Dear Lord, why did you delay?

What kept you from coming to call on me?

For I wanted so much your face to see.»

When soft in the silence a voice he heard

«Lift up your head for I kept my word

Three times my shadow crossed your floor

And three times I came to your lonely door

I was the beggar with bruised, cold feet

And I was the woman you gave something to eat

I was the child on the homeless street

Three times I knocked, and three times I came in

And each time I found the warmth of a friend

Of all the gifts, love is the best

And I was honored to be your Christmas Guest

Het gebeurde op een dag tegen het einde van december

Twee buren deden een beroep op een oude vriend

En ze vonden zijn winkel zo mager en mager

Gay gemaakt met duizend strikken groen

En Conrad zat met een stralend gezicht

Toen hij plotseling stopte terwijl hij een touw naaide?

En hij zei: "Oude vrienden, bij zonsopgang vandaag"

Toen de haan de hele nacht aan het kraaien was

De Heer verscheen in een droom aan mij

En zei: "Ik kom je gast zijn."

Dus ik ben bezig geweest met voeten astir

Mijn winkel bestrooien met takken van varen

De tafel is uitgespreid en de waterkoker straalt

En over de spanten is de hulst getwijnd

Nu zal ik wachten tot mijn Heer verschijnt

En luister goed zodat ik het hoor

Zijn stap als hij mijn bescheiden plaats nadert

En ik zal de deur openen en naar Zijn gezicht kijken

Dus zijn vrienden gingen naar huis en lieten Conrad met rust

Want dit was de gelukkigste dag die hij had gekend

Zijn familie was al lang overleden

En Conrad had menig trieste kerstdag doorgebracht

Maar hij wist met de Heer als zijn kerstgast

Deze kerst zou de liefste en beste zijn

Dus luisterde hij met alleen vreugde in zijn hart

En bij elk geluid zou hij met een schrik opstaan

En kijk of de Heer aan zijn deur zal zijn

Zoals het visioen dat hij een paar uur eerder had gehad

Dus rende hij naar het raam nadat hij een geluid had gehoord

Maar alles wat hij kon zien op de besneeuwde grond?

Was een armoedige bedelaar wiens schoenen waren gescheurd

En al zijn kleren waren haveloos en versleten

Maar Conrad was ontroerd en hij ging naar de deur

En hij zei: "Weet je, je voeten moeten bevroren en pijnlijk zijn."

Ik heb schoenen voor je in mijn winkel

En een jas die je ook nog eens warmer houdt.»

Dus met dankbaar hart ging de man weg

Maar Conrad zag de tijd van de dag

En vroeg zich af waarom de Heer zo laat was?

En hoe lang hij nog moet wachten?

Toen hij een klop hoorde, rende hij naar de deur

Maar het was nog maar een keer een vreemde

Een gebogen oude dame met een sjaal van zwart

Met een bundel aanmaakhout op haar rug

Ze vroeg alleen om een ​​plek om te rusten

Maar dat was gereserveerd voor Conrad's Great Guest

Maar haar stem leek te smeken: 'Stuur me niet weg'

Laat me even rusten op eerste kerstdag»

Dus Conrad brouwde een dampende kop voor haar

En zei haar aan tafel te gaan zitten en te suppen

Maar nadat ze wegging, was hij vervuld van ontzetting

Want hij zag dat de uren wegglipten

En de Heer was niet gekomen zoals hij had gezegd dat hij zou doen...

Toen wist Conrad zeker dat hij het verkeerd had begrepen

Toen hij uit de stilte een kreet hoorde

"Help me alsjeblieft en vertel me waar ik ben?"

Dus opende hij opnieuw zijn vriendelijke deur

En stond teleurgesteld als twee keer eerder

Het was maar een kind dat was weggelopen

En werd verloren van haar familie op kerstdag

Opnieuw was het hart van Conrad zwaar en verdrietig

Maar hij wist dat hij het kleine meisje blij moest maken

Dus riep hij haar binnen en veegde hij haar tranen weg

En stilde al haar kinderlijke angsten

Toen leidde hij haar nog een keer terug naar haar huis

Maar toen hij zijn eigen verduisterde deur binnenging

Hij wist dat de Heer vandaag niet zou komen

Want de uren van Kerstmis waren voorbij

Dus ging hij naar zijn kamer en knielde neer om te bidden

En hij zei: «Lieve Heer, waarom heb je het uitgesteld?

Wat weerhield je ervan om bij mij langs te komen?

Want ik wilde zo graag dat je gezicht te zien was.»

Wanneer zacht in de stilte een stem die hij hoorde

"Hef je hoofd op want ik heb mijn woord gehouden"

Drie keer kruiste mijn schaduw je vloer

En drie keer kwam ik naar je eenzame deur

Ik was de bedelaar met gekneusde, koude voeten

En ik was de vrouw die je iets te eten gaf

Ik was het kind op de dakloze straat

Drie keer klopte ik, en drie keer kwam ik binnen

En elke keer vond ik de warmte van een vriend

Van alle geschenken is liefde de beste

En ik was vereerd om uw kerstgast te zijn