Frantic Hands - Rarity

I just need some time

Take a step in my mind

There’s more than a mile to go before I’m proud of what I’ll show

I’ve lost all of my confidence

Too busy counting my failures

Too numb to feel better

Lying to my conscience

These sheets are my shelter

Standing on the edge again

Scratching my hands frantically

The nights I stay up, the shaking won’t stop

And the pain won’t seem to leave

I can’t breathe

But I believe it’s for the best

I’m choking on my empathy again

I can’t find myself if I’m searching for the end

When every move I make makes me just wanna start all over again

I’m carrying this will to live

Too heavy down on my shoulders

With these thoughts that I tether

My body’s growing colder

But these sheets are my shelter

Standing on the edge again

Scratching my hands frantically

The nights I stay up, the shaking won’t stop

And the pain won’t seem to leave

I can’t breathe

But I believe it’s for the best

I’m choking on my empathy again

Let me live

There’s nothing here for me anymore

I can’t see clearly

The glass is cracked from the pressure

(let me live)

There’s nothing here for me anymore

Can’t see clearly

The glass is cracked from the pressure

Ik heb gewoon wat tijd nodig

Zet een stap in mijn gedachten

Er is nog meer dan een mijl te gaan voordat ik trots ben op wat ik laat zien

Ik ben al mijn vertrouwen kwijt

Te druk met het tellen van mijn fouten

Te verdoofd om je beter te voelen

Liegen tegen mijn geweten

Deze lakens zijn mijn toevluchtsoord

Weer op de rand staan

Verwoed aan mijn handen krabben

De nachten dat ik opblijf, zal het schudden niet stoppen

En de pijn lijkt niet weg te gaan

Ik kan niet ademen

Maar ik geloof dat het het beste is

Ik stik weer in mijn empathie

Ik kan mezelf niet vinden als ik naar het einde zoek

Wanneer elke beweging die ik maak ervoor zorgt dat ik gewoon helemaal opnieuw wil beginnen

Ik draag deze wil om te leven

Te zwaar op mijn schouders

Met deze gedachten die ik vastbind

Mijn lichaam wordt kouder

Maar deze lakens zijn mijn toevluchtsoord

Weer op de rand staan

Verwoed aan mijn handen krabben

De nachten dat ik opblijf, zal het schudden niet stoppen

En de pijn lijkt niet weg te gaan

Ik kan niet ademen

Maar ik geloof dat het het beste is

Ik stik weer in mijn empathie

Laat me leven

Er is hier niets meer voor mij

Ik kan niet duidelijk zien

Het glas is gebarsten door de druk

(laat me leven)

Er is hier niets meer voor mij

Kan niet duidelijk zien

Het glas is gebarsten door de druk