War - Poets Of The Fall

Do you remember standing on a broken field

White crippled wings beating the sky

The harbingers of war with their nature revealed

And our chances flowing by If I can let the memory heal

I will remember you with me on that field

When I thought that I fought this war alone

You were there by my side on the frontline

When I thought that I fought without a cause

You gave me a reason to try

Turn the page I need to see something new

For now my innocence is torn

We cannot linger on this stunted view

Like rabid dogs of war

I will let the memory heal

I will remember you with me on that field

When I thought that I fought this war alone

You were there by my side on the frontline

And we fought to believe the impossible

When I thought that I fought this war alone

We were one with our destinies entwined

When I thought that I fought without a cause

You gave me the reason why

With no-one wearing their real face

It’s a whiteout of emotion

And I’ve only got my brittle bones to break the fall

When the love in letters fade

It’s like moving in slow motion

And we’re already too late if we arrive at all

And then we’re caught up in the arms race

An involuntary addiction

And we’re shedding every value our mothers taught

So will you please show me your real face

Draw the line in the horizon

Cos I only need your name to call the reasons why I fought

When I thought that I fought this war alone…

Weet je nog dat je op een gebroken veld stond?

Witte kreupele vleugels die tegen de lucht slaan

De voorboden van oorlog met hun aard onthuld

En onze kansen vloeien voorbij als ik de herinnering kan laten genezen

Ik zal je herinneren met mij op dat veld

Toen ik dacht dat ik deze oorlog alleen vocht

Je stond aan mijn zijde in de frontlinie

Toen ik dacht dat ik zonder reden vocht

Je gaf me een reden om het te proberen

Sla de pagina om. Ik wil iets nieuws zien

Voor nu is mijn onschuld verscheurd

We kunnen niet blijven hangen bij deze onvolgroeide weergave

Als hondsdolle oorlogshonden

Ik zal de herinnering laten genezen

Ik zal je herinneren met mij op dat veld

Toen ik dacht dat ik deze oorlog alleen vocht

Je stond aan mijn zijde in de frontlinie

En we vochten om het onmogelijke te geloven

Toen ik dacht dat ik deze oorlog alleen vocht

We waren één met ons lot verstrengeld

Toen ik dacht dat ik zonder reden vocht

Je gaf me de reden waarom

Terwijl niemand zijn echte gezicht draagt

Het is een white-out van emotie

En ik heb alleen mijn broze botten om de val te breken

Wanneer de liefde in letters vervaagt

Het is alsof je in slow motion beweegt

En we zijn al te laat als we al aankomen

En dan zitten we in de wapenwedloop

Een onvrijwillige verslaving

En we verliezen elke waarde die onze moeders hebben geleerd

Dus wil je me alsjeblieft je echte gezicht laten zien

Trek de lijn aan de horizon

Omdat ik alleen je naam nodig heb om de redenen te noemen waarom ik vocht

Toen ik dacht dat ik deze oorlog alleen voerde...