Skin - Poets Of The Fall

We made ourselves a home out of our dreams

Brought with us this love now bittersweet

And maybe I could say now that I always thought of you

How you've run to walk with me your whole life through

And I know we go deeper than skin, but what lies within is still deeper than we know

And for all this pantomime, you should see the state I'm in

I couldn't heal myself with time alone.

I have you tattooed on my skin

This house is full of stories we both told

These rooms, their very stage where they'd unfold

These walls, they whisper secrets and memories thereof

But this door no longer leads us to that love

Yeah I know we go deeper than skin, but what lies within is still deeper than we know

And for all this pantomime, you should see the state I'm in

I couldn't heal myself with time alone.

I have you tattooed on my skin

All I ever wanted was to hold you.

What can I do now to make things new?

I ain't trying to write you into a song, cos you're too sacred and I would feel wrong

But what irony life holds, I was finally ready to meet you half way, you turned and walked away

And for all this pantomime, you should see the state I'm in

I couldn't heal myself with time alone.

I have you tattooed on my skin

We hebben van onze dromen een thuis gemaakt

Bracht deze liefde nu bitterzoet met ons mee

En misschien kan ik nu zeggen dat ik altijd aan je dacht

Hoe je je hele leven hebt gerend om met me mee te lopen

En ik weet dat we dieper gaan dan de huid, maar wat erin zit, is nog dieper dan we weten

En ondanks al deze pantomime, zou je eens moeten zien in welke staat ik verkeer

Ik kon mezelf niet genezen met tijd alleen.

Ik heb je op mijn huid getatoeëerd

Dit huis zit vol met verhalen die we allebei vertelden

Deze kamers, hun podium waar ze zich zouden ontvouwen

Deze muren, ze fluisteren geheimen en herinneringen eraan

Maar deze deur leidt ons niet langer naar die liefde

Ja, ik weet dat we dieper gaan dan de huid, maar wat erin zit, is nog dieper dan we weten

En ondanks al deze pantomime, zou je eens moeten zien in welke staat ik verkeer

Ik kon mezelf niet genezen met tijd alleen.

Ik heb je op mijn huid getatoeëerd

Het enige wat ik ooit wilde, was je vasthouden.

Wat kan ik nu doen om dingen nieuw te maken?

Ik probeer je niet in een lied te schrijven, want je bent te heilig en ik zou me verkeerd voelen

Maar wat ironie het leven inhoudt, ik was eindelijk klaar om je halverwege te ontmoeten, je draaide je om en liep weg

En ondanks al deze pantomime, zou je eens moeten zien in welke staat ik verkeer

Ik kon mezelf niet genezen met tijd alleen.

Ik heb je op mijn huid getatoeëerd