Дельфины - Plastika

Мех созвездий тянет нить.

Ты не смог меня закрыть.

Как ты дал себя забыть,

Столько золота добыть?

Дверь открыта, путь далек,

В сердце тлеет уголек.

Мушка, ствол, затвор, курок —

Все приготовлено, надо плыть!

И никогда не сможет солнце так же ярко жечь,

И мне дельфины подставляют спину,

И если не пойму дельфина речь,

То утону и сразу же остыну как сталь.

Крики чаек будут будут ждать

Как в куски меня порвать.

Как не смог себя продать.

За мной шум ветра, шелест волн.

И в зубах акулий ствол,

Но в обойме мой патрон.

Не один, со мной друзья —

Вот дельфины, с ними я!

И никогда не сможет солнце так же ярко жечь,

И мне дельфины подставляют спину,

И если не пойму дельфина речь,

То утону и сразу же остыну как сталь.

И дельфины будут ждать,

Чтоб с собой тебя забрать,

И своей улыбкой силу в сердце льют.

Их прозрачный яркий взглд

Светел, чист, горяч и свят.

Я держусь, плыву и взгляд дельфинов пью.

Дно глубоко, далеко до берегов,

Дым пороха в россыпях.

Спина дельфина вдруг остынет.

Только тут цепь и кнут.

Нас не будут ждать.

Буду плыть.

Утонуть.

Я успею, бл*дь.

Только сталь не острей,

Тяжелей воды.

Как не жаль

Бей больней,

Ведь вода не дым!

Поле мин, блески спин, волны, якоря.

Клином клин, я простил горы и моря.

Жил и гнил, плыл и выл, крался на луну,

Знал что спал, что сказал, что «Не утону!».

И никогда не сможет солнце так же ярко жечь,

И лишь дельфины подставляют спину,

И каждый хочет здесь пролить всю желчь,

И лишь дельфины не стреляют в спину!

De vacht van de sterrenbeelden trekt aan de draad.

Je kon me niet sluiten.

Hoe heb je jezelf laten vergeten

Hoeveel goud te krijgen?

De deur is open, de weg is ver,

In het hart smeult een sintel.

Voorzicht, loop, bout, trekker -

Alles is klaar, we moeten zwemmen!

En de zon zal nooit zo fel kunnen branden,

En dolfijnen keren me de rug toe,

En als ik de spraak van de dolfijn niet versta,

Dan verdrink ik en koel ik meteen af ​​als staal.

De kreten van meeuwen zullen wachten

Hoe je me aan stukken scheurt.

Hoe kon hij zichzelf niet verkopen.

Achter mij is het geluid van de wind, het ruisen van de golven.

En in de tanden van een haaienstam,

Maar mijn cartridge zit in de clip.

Niet alleen, mijn vrienden zijn bij mij -

Hier zijn de dolfijnen, ik ben bij hen!

En de zon zal nooit zo fel kunnen branden,

En dolfijnen keren me de rug toe,

En als ik de spraak van de dolfijn niet versta,

Dan verdrink ik en koel ik meteen af ​​als staal.

En de dolfijnen zullen wachten

Om je mee te nemen

En met hun glimlach storten ze kracht in het hart.

Hun transparante heldere look

Helder, puur, heet en heilig.

Ik hou me vast, zwem en drink de blik van dolfijnen.

De bodem is diep, ver naar de kust,

Rook van buskruit in placers.

De rug van de dolfijn zal plotseling afkoelen.

Alleen hier is een ketting en een zweep.

We worden niet verwacht.

Ik zal zwemmen.

Verdrinken.

Ik red het wel, verdomme.

Alleen staal is niet scherper,

Zwaarder dan water.

Wat jammer

zieker zijn

Water is tenslotte geen rook!

Een veld van mijnen, sprankeling van spins, golven, ankers.

Wedge wedge, ik vergaf bergen en zeeën.

Leefde en rotte, zwom en huilde, kroop naar de maan,

Hij wist dat hij sliep, dat hij zei: "Ik zal niet verdrinken!".

En de zon zal nooit zo fel kunnen branden,

En alleen dolfijnen keren hun rug toe,

En iedereen wil hier alle gal kwijt,

En alleen dolfijnen schieten niet in de rug!