Два ангела - Пилот

Сорвались с облака два ангела вниз,

Встретились на белом мосту.

Закружила их листва белая,

Да вдвоем замерзли к утру.

А перья — пальцы раскинув веером в грязь,

Глотая придорожную пыль

Поднялись с колен, да пошли в народ,

Спотыкаясь, через поле ковыль.

Травы пели им про Бога любовь,

Люди про горе войну,

И сказал один: «Возвращайся, брат,

Рассказать отцу».

Два ангела да на одно лицо.

Полети, скажи про гордый их нрав,

Что цепями тянет к земле,

Ну, а я пока останусь здесь,

Кабы чего не натворили себе.

Так и разошлись, каждый принял свое,

Махнули рукою во след,

Так и живет теперь промеж нас зверей

Уж вторую тысячу лет.

Так мы и сидим, закрыв от огня

Собственной ладонью лицо,

Сидят у церкви жених с невестою,

Небо молчит, ржавеет кольцо.

Twee engelen vielen uit de wolk,

We ontmoetten elkaar op de witte brug.

Wit gebladerte wervelde hen,

Ja, we bevroor allebei tegen de ochtend.

En veren - vingers spreiden zich als een waaier in het vuil,

Stof langs de weg inslikken

Ze stonden op van hun knieën, maar gingen naar de mensen,

Struikelend over het vedergrasveld.

De kruiden zongen liefde voor hen over God,

Mensen over verdriet oorlog,

En een zei: "Kom terug, broer,

Vertel het je vader."

Twee engelen voor één gezicht.

Vlieg, vertel me over hun trotse karakter,

Welke kettingen trekken naar de grond,

Nou, ik blijf hier voorlopig

Hadden ze zichzelf maar niets aangedaan.

En dus gingen ze uit elkaar, ieder nam zijn eigen,

Ze zwaaiden met hun hand in het kielzog,

Dus de dieren leven nu tussen ons in

Al de tweede duizend jaar.

Dus we zitten, afgesloten van het vuur

gezicht met eigen hand,

De bruid en bruidegom zitten in de kerk,

De lucht is stil, de ring roest.