La Panchina - Peppino Di Capri

L’anima come un giornale

Vecchio da accartocciare

Un passato ingiallito ai piedi suoi si posò

Solo su una panchina si addormentò

Ma un angelo per caso passava lì e si mise accanto

I suoi capelli bianchi accarezzò e il vecchio per incanto

Ridiventò bambino e sorrideva perché

Stringeva tra le mani

Speranze del domani

E il più bell’aquilone del mondo da lui volò

E anche la primavera si risvegliò

E venne il tempo e disse stasera io gli faccio un favore

Ritorno a quando lui si sedeva lì col suo primo amore

E venne il cielo a dire stasera io accendo le stalle

E a quei due innamorati su quella panchina

.offrirò le più belle…

Han visto una panchina di notte volare via

E mille e più panchine seguire la sua scia

Con sopra tanta gente che non aveva più età

Stanotte diamo stelle a chi non ne ha…

Solo su una panchina l’hanno trovato così

Quel che è sembrato strano

È che aveva una stella in mano

De ziel als een krant

Oud om te verkreukelen

Een vergeeld verleden lag aan zijn voeten

Alleen op een bankje viel hij in slaap

Maar toevallig kwam daar een engel langs en stond ernaast

Haar witte haar streelde en de oude man door magie

Hij werd weer een kind en glimlachte omdat

Hij hield in zijn handen

Hoop op morgen

En de mooiste vlieger ter wereld vloog van hem af

En de lente werd ook wakker

En de tijd kwam en hij zei vanavond zal ik hem een ​​plezier doen

Ik ga terug naar toen hij daar zat met zijn eerste liefde

En de hemel kwam om vanavond te zeggen dat ik de stallen ga verlichten

En aan die twee geliefden op dat bankje

.Ik bied de mooiste ...

Ze zagen 's nachts een bank wegvliegen

En duizenden en meer banken volgen in zijn kielzog

Met zoveel mensen die niet meer oud waren

Vanavond geven we sterren aan degenen die er geen hebben ...

Alleen op een bankje vonden ze hem zo

Wat leek vreemd?

Het is gewoon dat hij een ster in zijn hand had