Moaning On Earth - Penumbra

His tears are running in the fire

Whose flames are burning his eyes

He’s running on some dusty waves

Believing He can’t reach the sea

Lost in silent Height invaded

With a steaming mist and

By the wind, swept away

Sad ephemeral creature

Moaning on earth

His sight gets lost on those immensities

Do you hear the echo of my terrified voice?

Do you hear the echo lost and despaired?

Do you hear the sea screaming its distress?

Do you hear the sea facing my sadness?

His consciousness suddenly realizing

After the peak, the end of humankind, for ever

Never more tremble faced

With devils disguised in traitor angels

Moving me away of my body sliding on the floor

With my wings ripped by these mortal feeling

Ho I hear some bells ring

In the distance, is it the time of my destiny?

Phantasmagoric monsters in a crazy dance fascinate me

Enchanting me, I’ve buried my dreams in this oblivion field

Zijn tranen lopen in het vuur

Wiens vlammen zijn ogen branden

Hij rent op stoffige golven

Gelovend dat Hij de zee niet kan bereiken

Verloren in stille Hoogte binnengevallen

Met een dampende mist en

Door de wind weggevaagd

Triest kortstondig wezen

Kreunen op aarde

Zijn zicht raakt verloren op die onmetelijkheden

Hoor je de echo van mijn doodsbange stem?

Hoor je de echo verloren en wanhopig?

Hoor je de zee haar nood schreeuwen?

Hoor je de zee tegenover mijn verdriet?

Zijn bewustzijn realiseerde zich plotseling

Na de piek, het einde van de mensheid, voor altijd

Nooit meer beven onder ogen zien

Met duivels vermomd in verraderlijke engelen

Me weghalen van mijn lichaam dat over de vloer glijdt

Met mijn vleugels gescheurd door deze sterfelijke gevoelens

Ho, ik hoor wat klokken luiden

Is het in de verte de tijd van mijn lot?

Fantasmagorische monsters in een gekke dans fascineren me

Betoverend me, ik heb mijn dromen begraven in dit vergetelheidsveld