El Plebeyo - Pedro Infante

La noche cubre ya con su negro frescor

De las cuidadas calles que cruza la gente con pausada acción

La luz artificial con débil proyección

Novicia la penumbra que esconden sus sombras llenas de traición

Después de laborar vuelve a su humilde hogar

Luis enrique el plebeyo el hijo del pueblo el hombre que supo amar

Y que sufriendo va y se va a mantener de amar una aristócrata siendo un plebeyo

él.

El amor siendo humano

Tiene algo de divino

Amar no es un delito

Por Que hasta dios amo

Y si el cariño es puro

Y el deseo sincero por que

Robarme quiere

La fe Del corazón.

Mi sangre aun que plebeya

También tiñe de rojo

El alma en que se anida

Mi incomparable amor

Ella de noble cuna

Y yo humilde plebeyo

No es distinta la sangre

Ni es otro el corazón

Señor por que los seres

No son de igual valor.

(Se repite)

De nacht bedekt al met zijn zwarte frisheid

Van de goed onderhouden straten die mensen oversteken met ontspannen actie

Kunstlicht met zwakke projectie

Beginner de somberheid die haar schaduwen verbergt vol verraad

Na zijn werk keert hij terug naar zijn nederige huis

Luis Enrique de gewone man de zoon van de mensen de man die wist hoe hij moest liefhebben

En dat lijden gaat en zal ervoor zorgen dat je niet van een aristocraat houdt die een gewone burger is

de.

hou ervan om mens te zijn

heeft iets goddelijks

Liefde is geen misdaad

Omdat zelfs God waar ik van hou

En als de genegenheid puur is?

En het oprechte verlangen waarom

beroof me willen

Het geloof van het hart.

Mijn bloed zelfs die gewone

Het kleurt ook rood

De ziel waarin het nestelt

mijn onvergelijkbare liefde

Zij van adellijke afkomst

En ik nederig burger

bloed is niet anders

Noch is het hart een ander

Heer waarom de wezens

Ze zijn niet van gelijke waarde.

(Wordt herhaald)