Emma Bovary - Patty Pravo

Alla fine di settembre, carica d’umidità

Io mi abbandono ai miei pensieri

Né pentimenti

Né verità…

La mia mente si scioglie

Nella tua bocca di bugie

Lo sdegno per la tua violenza

Io reclamo pietà

E dicevi a me: «Parle-moi d’amour…»

Settembre mi ascolta, piovoso e instabile

Aspetta ancora il mio momento

Che presto verrà…

Un luogo nel mondo

Giusto per ingannare

La freccia che mi ucciderà

Mio capitano, andiamo avanti!

L’ardore dei miei sensi eternamente ritorna

Con severo disordine

La febbre per le membra

La volontà finale della verità

O di un colpo di pistola…

Alla fine di settembre, carica d’umidità

Io mi abbandono ai miei pensieri

Né pentimenti

Né verità…

Il mio io si riprende la sua monotonia…

La luce si illumina in fondo ai viali

Aspetto ancora il mio momento

Aspettando l’inverno…

Eind september, vol vochtigheid

Ik geef mezelf over aan mijn gedachten

noch spijt

noch waarheid...

Mijn geest smelt

In jouw mond van leugens

Ik minacht je geweld

ik smeek om genade

En je zei tegen mij: "Speak-moi d'amour ..."

September luistert naar me, regenachtig en onstabiel

Wacht nogmaals mijn moment

Dat komt binnenkort...

Een plek in de wereld

Gewoon om te bedriegen

De pijl die me zal doden

Mijn kapitein, laten we doorgaan!

Het vuur van mijn zintuigen keert eeuwig terug

Met ernstige stoornis

Koorts voor de ledematen

De laatste wil van de waarheid

Of een pistoolschot...

Eind september, vol vochtigheid

Ik geef mezelf over aan mijn gedachten

noch spijt

noch waarheid...

Mijn ego neemt zijn eentonigheid terug...

Het licht brandt aan het einde van de lanen

Ik wacht nog steeds op mijn moment

Wachten op de winter…