The Huntsman - Pariso

I’ll pour concrete in your veins so you’ll never change.

Scar a message on my wrists saying «The love I take is the skulls of the ones

who resist».

Ironically my freedom has trapped me.

You complain that it’s all the same but you’ve only got yourself to blame.

I know you’ve felt this burden a thousand times.

Let the chariots speed away, darkness falls but our ambitions show the way.

I walk alone so my failures are hidden.

A secret below the ocean, settled vision.

The crashing sound of passing time I’ll have to make it mine.

Will I know when I’m sitting at the throne of the misguided who are starved for

the nourishment?

Why won’t my hands stop shaking?

I feel the world settling in and to be honest I don’t sleep well,

the pressures on as we go for the motions.

I have an itch I just can’t scratch, it keeps me up and I question.

The longer I stay away the more I miss the strife.

Ik zal beton in je aderen gieten, zodat je nooit zult veranderen.

Teken een bericht op mijn polsen met de tekst "De liefde die ik neem zijn de schedels van degenen

die zich verzetten».

Ironisch genoeg heeft mijn vrijheid me gevangen.

Je klaagt dat het allemaal hetzelfde is, maar je hebt alleen jezelf de schuld.

Ik weet dat je deze last al duizend keer hebt gevoeld.

Laat de strijdwagens wegrijden, de duisternis valt, maar onze ambities wijzen de weg.

Ik loop alleen, dus mijn fouten zijn verborgen.

Een geheim onder de oceaan, vaste visie.

Het verpletterende geluid van het verstrijken van de tijd moet ik het mijne maken.

Zal ik weten wanneer ik op de troon zit van de misleide mensen die honger lijden?

de voeding?

Waarom stoppen mijn handen niet met trillen?

Ik voel de wereld tot rust komen en om eerlijk te zijn slaap ik niet goed,

de druk op als we gaan voor de bewegingen.

Ik heb jeuk, ik kan gewoon niet krabben, het houdt me wakker en ik vraag me af.

Hoe langer ik wegblijf, hoe meer ik de strijd mis.