Dancing in Madness - Pallbearer

Uncontested

Dripping personification

The putrid liquid

Washing all away

In the edge of mind

Lurks bleak sacred monster

Null incarnate

Defeater the way

Locked within a spell

This ritual repeats itself again

The drained one

Dancing in madness

Inverse horizon stretched out

Before the shivering frenzy

The serpent whispers

And the haze must return

Again the moments stop

Replaced by falsehood

Perverted image

Of the self-arise, impure

Non-beginning

In a self-created doomsday

Believe in your own end

And your wish will be fulfilled

Unforgiveness thrives

We cannot survive

Time -- we’ll pay the price

You will not survive

Finished

In the dying of the flame

A solitary piece

Remainder of the sane

A shattered bell

In shadows still rings

And the night crying bird

Laments the loss of its wings

Even alone

The wretched voice still calls

On a not too distant day

The sky is soon to fall

The wounded one may try to search for sleep

Even in deepest night

The softest voice will sing

When all but night has gone

And hands are filled with dust

There’s no one else

Who can take the blame

For those deeds are yours alone

And everything has gone away

In ceaseless erosion

In the languid sand

The seeds of pain

Are sown to grow once again

onbetwist

Druipende personificatie

De bedorven vloeistof

Alles wegwassen

Op het scherpst van de snede

Loert somber heilig monster

Null geïncarneerd

Versla de weg

Vergrendeld binnen een spreuk

Dit ritueel herhaalt zich weer

De uitgelekte

Dansen in waanzin

Inverse horizon uitgerekt

Voor de huiveringwekkende razernij

De slang fluistert

En de nevel moet terugkeren

Weer stoppen de momenten

Vervangen door onwaarheid

Perverse afbeelding

Van de zelfrijzende, onzuivere

niet-beginnend

In een zelfgecreëerde dag des oordeels

Geloof in je eigen einde

En je wens wordt vervuld

Onvergevingsgezindheid gedijt

We kunnen niet overleven

Tijd -- wij betalen de prijs

Je overleeft het niet

Afgewerkt

Bij het uitsterven van de vlam

Een eenzaam stuk

Rest van de verstandige

Een verbrijzelde bel

In de schaduw rinkelt nog steeds

En de nacht huilende vogel

betreurt het verlies van zijn vleugels

zelfs alleen

De ellendige stem roept nog steeds

Op een niet al te verre dag

De lucht gaat binnenkort vallen

De gewonde kan proberen naar slaap te zoeken

Zelfs in de diepste nacht

De zachtste stem zal zingen

Wanneer alles behalve de nacht voorbij is

En handen zijn gevuld met stof

Er is niemand anders

Wie kan de schuld op zich nemen?

Want die daden zijn alleen van jou

En alles is weggegaan

In onophoudelijke erosie

In het lome zand

De zaden van pijn

Worden gezaaid om opnieuw te groeien