Выворотень - Ордалион

В чаще лесной одиноко дичает

Дуба скелет со времён изначальных…

Спускается ночь — Луна небо венчает,

И треск древесины пугает молчанье…

И дерево душу свою источает.

Вот Выворотень из ствола проявился.

От мрака ночного он жизнь получает.

Раскрыв зев гнилой, лунным светом напился…

В костлявых руках упокоится жизнь.

Выворотень — миф магической чащи…

Тихо обходит владенья свои,

Душу как дань в мир далекий утащит…

Вечная тварь, сколько тысяч уж раз

Демона Тьма из ствола изблевала.

Призрачный блеск всевидящих глаз.

Снова идёт он за жертвой кровавой…

Человек или зверь, заплутавший в лесу,

К Выворотню попадает в объятья…

В лапах паучьих в полночном часу

Смерть ты отыщешь, напрасны заклятья…

Ближе к утру убирается он,

В пальцах костлявых душа чья-то бьётся.

Дуб примет тварь, словно дьявольский трон,

Но в полночь за кровью он снова вернётся!!!

In het bos loopt vaker wild

Eiken skelet uit de tijd van de originele ...

De nacht daalt neer - de maan kroont de hemel,

En het geknetter van hout beangstigt de stilte...

En de boom straalt zijn ziel uit.

Hier is de eversie van de stam gemanifesteerd.

Uit de duisternis van de nacht ontvangt hij het leven.

Nadat hij de mond van een rotte had geopend, werd hij dronken van maanlicht ...

Het leven zal rusten in benige handen.

De eversie is de mythe van het magische struikgewas...

Omzeilt stilletjes zijn bezittingen,

De ziel wordt weggesleept als eerbetoon aan een verre wereld...

Eeuwig schepsel, hoeveel duizenden keren?

De Duisternis-demon braakte uit de kofferbak.

De spookachtige glans van alziende ogen.

Opnieuw gaat hij voor het bloedige offer...

Een persoon of beest verdwaald in het bos

Door Vyvorotny valt in de armen ...

In de poten van spinnen in het middernachtelijk uur

Je zult de dood vinden, tevergeefse spreuken ...

Dichter bij de ochtend ruimt hij op,

In benige vingers klopt iemands ziel.

Oak zal het schepsel accepteren, als de troon van een duivel,

Maar om middernacht voor bloed komt hij weer terug!!!