Деревенька моя - Ольга Воронец

Деревня моя деревянная дальняя,

Смотрю на тебя я, прикрывшись рукой.

Ты в лёгком платочке июльского облака

В веснушках черёмух стоишь над рекой.

Родная моя деревенька-колхозница

Смущённой улыбкой меня обожгла.

К тебе моё сердце по-прежнему просится,

А я всё не еду — дела и дела.

Мне к южному морю нисколько не хочется,

Душой не кривлю я, о том говоря.

Тебя называю по имени-отчеству,

Святая, как век, деревенька моя.

Тебя называю по имени-отчеству,

Святая, как хлеб, деревенька моя.

Mijn verre houten dorp,

Ik kijk naar je, verstopt achter mijn hand.

Je zit in een lichte zakdoek van de juliwolk

In vogelkers sproeten sta je over de rivier.

Mijn inheemse collectieve boerendorp

Een verlegen glimlach brandde me.

Mijn hart smeekt nog steeds om jou

En ik ga nog steeds niet - zaken en zaken.

Ik wil niet naar de Zuidzee,

Ik lieg niet met mijn ziel om erover te praten.

Ik noem je bij je voornaam,

Heilig als een eeuw, mijn dorp.

Ik noem je bij je voornaam,

Heilig als brood, mijn dorp.