Runway Markings - Okta Logue

Oh, isn’t it a pity

That we mostly dance alone

In a distant self-reflection

Revolved around our own

Marvel galaxies of dream reality

We’re painters of a picture that no one else can see

And you reach out through that wall of glass

And you’re running from the promises

That have been made to you in the past

All those *belly-out* Tourette nights

Filled with snowy little white lies

Scattered out like cold rain jazz lines

There’s a pulling restless wild eyes

Screwed myself and I see twighlight

Squad leader drop the white light

I would like to fly alone

Everybody is now a daby

And bourbon clouds fill out the room

Everybody smiles like candy

The wrongly map start to

Uu

And you reach out through that wall of glass

You’re travelling the stage at last

And you’re running from the promises

That you have made way back in the past

You’re a stranger in a house of glass

And you need too much too fast

And you’re floating down an endless stream

And you’re waiting for the crash

Oh, is het niet jammer?

Dat we meestal alleen dansen

In een verre zelfreflectie

Draaide om de onze

Marvel-sterrenstelsels van droomrealiteit

We schilderen een foto die niemand anders kan zien

En je reikt door die glazen wand

En je loopt weg van de beloften

die u in het verleden zijn gegeven

Al die *buik-uit* Tourette-avonden

Gevuld met besneeuwde witte leugens

Verspreid als koude regen jazz-lijnen

Er trekken rusteloze wilde ogen

Ik heb mezelf genaaid en ik zie schemerlicht

Squadleider laat het witte licht vallen

Ik wil graag alleen vliegen

Iedereen is nu een daby

En bourbonwolken vullen de kamer

Iedereen lacht als snoep

De verkeerde kaart begint te

Uu

En je reikt door die glazen wand

Je reist eindelijk het podium op

En je loopt weg van de beloften

Dat je in het verleden bent teruggekomen

Je bent een vreemdeling in een huis van glas

En je hebt te veel te snel nodig

En je zweeft door een eindeloze stroom

En je wacht op de crash