Coffins of November - October Tide

Tides of October washed over me again

Like a choir of whispers that wakes in me as the dark arrives

Year after year, building my black coffins under falling leaves

With rusted nails, among the rusted trees

And I cannot hide

These chariots of flames and shades that light the night, I cannot hide!

These thoughts that broke the silence, like thunder in my mind

My hands of demons and words of saints

In the end they all will remember

As I ride this madness and drag these coffins

These coffins of November

Like an echo in this valley that I walk, I chant out the weakness

Like a cathedral of souls so lost, my heart always reminds me

Of those piercing eyes like diamonds, like dying embers in the night

When I lay down with my ghosts, who drag me away from the light

These chariots of flames and shades that light the night, I cannot hide!

These thoughts that broke the silence, like thunder in my mind

My hands of demons and words of saints

In the end they all will remember

As I ride this madness and drag these coffins

These coffins of November

Raindrops on my shallow grave, where I listen still and quiet

Scared to breathe and wake those thoughts

To wake the curse in, me again

These coffins in the woods

These wooden sanctuaries from the world

I can’t hide any longer, from this coming darkness

This killing season of the mind

This killing season of the mind

The dark that flames the fires in my eyes

Is the light that guides me through the night

I build these walls to save them

Tonight I count these coffins, five caskets open wide

Getijden van oktober overspoelden me weer

Als een koor van gefluister dat in mij wakker wordt als het donker wordt

Jaar na jaar bouw ik mijn zwarte doodskisten onder vallende bladeren

Met verroeste spijkers, tussen de verroeste bomen

En ik kan niet verbergen

Deze strijdwagens van vlammen en schaduwen die de nacht verlichten, kan ik niet verbergen!

Deze gedachten die de stilte verbraken, zoals de donder in mijn hoofd

Mijn handen van demonen en woorden van heiligen

Uiteindelijk zullen ze het zich allemaal herinneren

Terwijl ik deze waanzin berijd en deze doodskisten sleep

Deze doodskisten van november

Als een echo in deze vallei die ik loop, zing ik de zwakte uit

Als een kathedraal van zielen zo verloren, herinnert mijn hart me altijd

Van die doordringende ogen als diamanten, als stervende sintels in de nacht

Als ik ga liggen met mijn geesten, die me wegslepen van het licht

Deze strijdwagens van vlammen en schaduwen die de nacht verlichten, kan ik niet verbergen!

Deze gedachten die de stilte verbraken, zoals de donder in mijn hoofd

Mijn handen van demonen en woorden van heiligen

Uiteindelijk zullen ze het zich allemaal herinneren

Terwijl ik deze waanzin berijd en deze doodskisten sleep

Deze doodskisten van november

Regendruppels op mijn ondiepe graf, waar ik stil en stil luister

Bang om te ademen en die gedachten wakker te maken

Om de vloek wakker te maken, ik nog een keer

Deze doodskisten in het bos

Deze houten heiligdommen van de wereld

Ik kan me niet langer verbergen voor deze komende duisternis

Dit moordseizoen van de geest

Dit moordseizoen van de geest

Het donker dat de vuren in mijn ogen aanwakkert

Is het licht dat me door de nacht leidt?

Ik bouw deze muren om ze te redden

Vanavond tel ik deze doodskisten, vijf kisten wijd open