Mirage - Oceans Ate Alaska

Everything… reminds me of you.

So much so, that there’s nothing I can do — to escape, but shout your name.

These echoes are the only thing that keep me sane (that keep me sane).

And I’m trying my hardest to forget.

Not to let your face, mirage inside my head…

These smiles come few and far between… these days.

I can overcome this, but the numbness, I’ve endured for so long.

It’s hard to break the mould.

I can barely keep my head above the waves;

but this hurt, it never fades.

It never fades!

I’ve endured this — for so long.

This pain — never fades.

A kaleidoscope of emotions, that changes with the wind.

When will I be free again?

This pain it never fades…

What more do you ask of me?

I bear the scars and a broken heart on my sleeve, that’s so heavy I cannot

breathe.

So I beg you and I plea.

Just let me go, just set me free — because the pain it never fades.

Alles herinnert me aan jou.

Zo erg zelfs dat ik niets kan doen - ontsnappen, maar je naam roepen.

Deze echo's zijn het enige dat me gezond houdt (dat me gezond houdt).

En ik doe mijn best om te vergeten.

Niet om je gezicht, luchtspiegeling in mijn hoofd te laten ...

Deze glimlachen komen maar weinig voor... tegenwoordig.

Ik kan dit overwinnen, maar de gevoelloosheid heb ik zo lang doorstaan.

Het is moeilijk om de mal te doorbreken.

Ik kan mijn hoofd nauwelijks boven de golven houden;

maar dit doet pijn, het vervaagt nooit.

Het vervaagt nooit!

Ik heb dit zo lang doorstaan.

Deze pijn gaat nooit weg.

Een caleidoscoop van emoties, die verandert met de wind.

Wanneer ben ik weer vrij?

Deze pijn vervaagt nooit...

Wat vraag je nog meer van me?

Ik draag de littekens en een gebroken hart op mijn mouw, dat is zo zwaar dat ik niet kan

ademen.

Dus ik smeek u en ik pleit.

Laat me gewoon gaan, laat me gewoon vrij - omdat de pijn nooit vervaagt.