Two Monkeys - Nosound

When I was young I believed

There were two monkeys here

Living in the trees between my house and the sea

Someone told me once that was their home

But that their life was sad, because they were alone

No matter how high they were climbing up the trees

I observed them several times from my house here

They were never at the same place

For their eyes to meet

As if they’d lost the will to speak and hear

Their eyes always looking far toward the sea

Their mouths closed in fear of what they could see

Their wishes to meet disappearing with years

Someone says they just lived in fear

Someone told me my house is not there anymore

And the trees are now season tourist shops

I still think about the monkeys and their trees

I tried since then not to look far toward the sea

And so I missed my last change to look around

And all I’m left with is the memory of the sound

Of the sea and their voice in the mute summer sights

Dreaming of going up high enough

Maybe on a kite

No matter how high they were climbing up the trees

I observed them several times from my house here

They were never at the same place

For their eyes to meet

And then they lost the will to speak and hear

Their eyes always looking far toward the sea

Their mouths closed in fear

Of what they couldn’t see

The memory of them disappearing with years

Someone says they still meet every night at the pier

Toen ik jong was, geloofde ik dat

Er waren hier twee apen

Wonen in de bomen tussen mijn huis en de zee

Iemand vertelde me eens dat dat hun huis was

Maar dat hun leven droevig was, omdat ze alleen waren

Hoe hoog ze ook in de bomen klommen

Ik heb ze verschillende keren geobserveerd vanuit mijn huis hier

Ze waren nooit op dezelfde plek

Voor hun ogen om elkaar te ontmoeten

Alsof ze de wil om te spreken en te horen zijn kwijtgeraakt

Hun ogen kijken altijd ver in de richting van de zee

Hun monden sloten zich uit angst voor wat ze konden zien

Hun wensen om te ontmoeten verdwijnen met de jaren

Iemand zegt dat ze gewoon in angst leefden

Iemand vertelde me dat mijn huis er niet meer is

En de bomen zijn nu seizoenstoeristenwinkels

Ik denk nog steeds aan de apen en hun bomen

Ik heb sindsdien geprobeerd niet ver naar de zee te kijken

En dus miste ik mijn laatste kans om rond te kijken

En alles wat ik overhoud is de herinnering aan het geluid

Van de zee en hun stem in de stille zomergezichten

Dromen om hoog genoeg omhoog te gaan

Misschien op een vlieger

Hoe hoog ze ook in de bomen klommen

Ik heb ze verschillende keren geobserveerd vanuit mijn huis hier

Ze waren nooit op dezelfde plek

Voor hun ogen om elkaar te ontmoeten

En toen verloren ze de wil om te spreken en te horen

Hun ogen kijken altijd ver in de richting van de zee

Hun monden sloten zich van angst

Van wat ze niet konden zien

De herinnering eraan die met de jaren verdwijnt

Iemand zegt dat ze elkaar nog steeds elke avond ontmoeten op de pier