Acédie - Nocturnal Depression

Un vent souleve les epaves

De mon esprit ahuri

Et mes pensees deviennent esclaves

D’une soudaine melancolie

Comme un espoir qu’on avilit

Comme une plainte, comme un bruit

Qui me transperce, m’etourdie

Qui me renverse et m’envahit

Je bois le flot de mes envies

Puis les recrache, les vomis

Sur le cimetiere ou je languis

Comme un cadavre sans logis

J’abrege l’enfer de ma vie

Ce soir encore, cette nuit

J’entends toujours cette melodie

Comme une sirene en furie

J’ecoute encore la litanie

De mon silence et mon ennui

Je sens les blessures de mon corps

Qui se propagent comme une onde

Autour de moi comme une ronde

Toujours plus fort…

Een wind tilt het wrak op

Van mijn verbijsterde geest

En mijn gedachten worden slaven

Van een plotselinge melancholie

Als een hoop die we verlagen

Als een klacht, als een geluid

Dat doorboort me, verbijstert me

Dat slaat me neer en overweldigt me

Ik drink de stroom van mijn verlangens

Spuug ze dan uit, braak ze uit

Op het kerkhof waar ik wegkwijn

Als een dakloos lijk

Ik heb de hel uit mijn leven gesneden

Vanavond weer, vanavond

Ik hoor deze melodie nog steeds

Als een razende sirene

Ik luister nog steeds naar de litanie

Van mijn stilte en mijn verveling

Ik voel de wonden in mijn lichaam

Die zich als een golf verspreidde

Om me heen als een cirkel

Altijd sterker...