From Silent Night - Nikolaus Harnoncourt, Alfred Deller, Desmond Dupre

From silent night, true register of moanes

From saddest Soule consumde with deepest sinnes

From hart quite rent with sighes and heavie groanes

My wayling Muse her wofull worke beginnes.

And to the world brings tunes of sad despaire

Sounding nought else but sorrow, griefe and care.

Sorrow to see my sorrowes cause augmented

And yet lesse sorrowfull were my sorrowes more

Griefe that my griefe with griefe is not prevented

For griefe it is must east my grieved sore.

Thus griefe and sorrow cares but how to grieve

For griefe and sorrow must my cares relieve.

If any eye therefore can spare a teare

To fill the well-spring that must wet my cheekes

O let that eye to this sad feast draw neere

Refuse me not my humble soule beseekes

For all the teares mine eyes have ever wept

Were now too little had they all beene kept.

Van stille nacht, waar kreunen

Van droevigste Soule consumeren met diepste zonden

Vanuit het hart heel huur met zuchten en zwaar gekreun

Mijn waggelende Muse begint haar woeste werk.

En de wereld brengt deuntjes van droevige wanhoop

Niets anders klinkend dan verdriet, rouw en zorg.

Verdriet om te zien dat mijn verdriet vergroot wordt

En toch minder treurig waren mijn smarten meer

Verdriet dat mijn verdriet met verdriet niet is voorkomen

Voor verdriet is het moet oosten mijn bedroefde pijnlijke plek.

Dus verdriet en verdriet zorgen, maar hoe te rouwen?

Voor verdriet en verdriet moeten mijn zorgen verlichten.

Als een oog daarom een ​​traan kan missen

Om de bron te vullen die mijn wangen nat moet maken

O laat dat oog naar dit droevige feest neerkomen

Weiger mij niet mijn nederige ziel smeekt

Voor alle tranen die mijn ogen ooit hebben gehuild

Waren nu te weinig hadden ze allemaal gehouden.