Observatory Mansions - Nicole Dollanganger

Time scurries away from us like field mice

Out through the holes in our walls

Lost to the dark night

Heal me up again

Everything I love gathers dust inside my chest

And all the love lost was the love that I kept

In coffins and boxes, a museum of the dead

It’s time I let go, let the darkness claim them

Heal me up again

Heal me up again

Carved out of chalk

Out of wax, out of wood

Saints, dolls and angels

In pews they all stood

They said it’s time

To give all that I’ve found

It’s time to give it back

To the ground

And one day they will knock

The buildings down

Like vomit our ghosts

Will all spill out

De tijd haast zich van ons weg als veldmuizen

Naar buiten door de gaten in onze muren

Verloren in de donkere nacht

Genees me opnieuw

Alles waar ik van hou, verzamelt stof in mijn borst

En alle verloren liefde was de liefde die ik hield

In doodskisten en dozen, een museum van de doden

Het wordt tijd dat ik loslaat, laat de duisternis ze opeisen

Genees me opnieuw

Genees me opnieuw

Uit krijt gesneden

Uit was, uit hout

Heiligen, poppen en engelen

In de kerkbanken stonden ze allemaal

Ze zeiden dat het tijd is

Om alles te geven wat ik heb gevonden

Het is tijd om het terug te geven

Naar de grond

En op een dag zullen ze kloppen

De gebouwen neer

Zoals onze geesten overgeven

Zal alles eruit vloeien