Quando piange il ciel - Nicola Arigliano

Quando piange il ciel… e impallidisce il sole

Quando un grigio vel… discende sulle cose

Come una dolcezza amara

Un pianto rattrista… il mio cuor

Mille nubi d’or… ricordano chimere

Mille vaghi fior… promesse non sincere

Come un’illusione strana

E il pianto sommesso del ciel

Nel cuor le gocce cadon lente

E svegliano il ricordo dell’amor

Ma so… che se la pioggia mente

Non mente… ne son certo il mio dolor

Quando piange il ciel… e impallidisce il sole

Quando un grigio vel… discende sulle cose

Come una dolcezza amara

È il pianto che rattrista… il mio cuor

Quando piange il ciel… e impallidisce il sole

Quando un grigio vel… discende sulle cose

Come una dolcezza amara

È il pianto che rattrista… il mio cuor

Quando piange il ciel…

Wanneer de lucht huilt ... en de zon bleek wordt

Wanneer een grijs vel ... op dingen neerdaalt

Als een bittere zoetheid

Een droevige kreet ... mijn hart

Duizend gouden wolken ... onthoud hersenschimmen

Duizend vage bloemen ... onoprechte beloften

Als een vreemde illusie

En de zachte kreet van de hemel

In het hart vallen de druppels langzaam

En ze wekken de herinnering aan liefde op

Maar ik weet... als de regen liegt

Hij liegt niet ... ik weet zeker dat mijn pijn

Wanneer de lucht huilt ... en de zon bleek wordt

Wanneer een grijs vel ... op dingen neerdaalt

Als een bittere zoetheid

Het is de kreet die bedroefd maakt ... mijn hart

Wanneer de lucht huilt ... en de zon bleek wordt

Wanneer een grijs vel ... op dingen neerdaalt

Als een bittere zoetheid

Het is de kreet die bedroefd maakt ... mijn hart

Als de hemel huilt...