La precarietà - Nicola Arigliano

Lui, un vecchio professore d’arte

Era un po' suo padre, un po' suo amante

Ma quando lei abbassava le ciglia

Si capiva che… non era la figlia

Lei aveva molti anni di meno

Erano scesi un mattino da un treno

Ogni tanto gli carezzava la barba

Lei le metteva a posto la sciarpa

Ma cosa importa in fondo l’et

l’innocenza, la precariet

O soltanto una bocca nuda

Che bacia una smorfia o una ruga

Lei compiva gli anni a novembre

Era poco pi che adolescente

Piena di ragni ed incertezze

Ricoperta di piume o carezze

Lui processava la sua impazienza

Condannando l’inesperienza

Lei barricava I suoi pensieri

Da tutti quei sogni di ieri

Ma cosa importa in fondo l’et

la lussuria, la precariet

Lui un giorno era risorto

Tutto nuovo nel suo corpo

Lui poteva sembrare suo padre

Ma accarezzava le sue gambe magre

Come un bambino attaccato al seno

Si godeva quel dolce veleno

E quando n’ebbero abbastanza

Si rinchiusero nella stanza

Condannando la loro sorte

Con gli occhi si diedero la morte…

Hij, een oude kunstprofessor

Hij was een beetje haar vader, een beetje haar minnaar

Maar toen ze haar wimpers liet zakken

Het was duidelijk dat... het niet de dochter was

Ze was vele jaren jonger

Ze waren op een ochtend uit de trein gestapt

Af en toe streelde hij zijn baard

Ze zette haar sjaal op zijn plaats

Maar wat doet leeftijd er echt toe?

onschuld, onzekerheid

Of gewoon een blote mond

Een grimas of een rimpel kussen

Ze was in november jarig

Hij was niet veel meer dan een tiener

Vol spinnen en onzekerheden

Bedekt met veren of liefkozingen

Hij verwerkte haar ongeduld

Onervarenheid veroordelen

Ze barricadeerde haar gedachten

Van al die dromen van gisteren

Maar wat doet leeftijd er echt toe?

lust, onzekerheid

Hij was op een dag verrezen

Helemaal nieuw in zijn lichaam

Hij leek misschien op haar vader

Maar hij streelde haar dunne benen

Als een baby aan de borst

Hij genoot van dat zoete gif

En toen ze er genoeg van hadden

Ze sloten zichzelf op in de kamer

Hun lot veroordelend

Met hun ogen gaven ze zichzelf aan de dood...