Schattengesang - Nenia C'Alladhan

In kalter Nacht voll Silbermond

Der Eule Schrei klang weit…

Das Mädchen fand wohl keinen Schlaf

Griff Mantel sich und Kleid

Ging fort, weit in die Dunkelheit

Der Warnung unbedacht, dass:

«…Geisterstimme heller Klang voll Unheil füllt die Nacht…»

So kam sie an des Berges Fuss

Im Feenmonden Licht

Als ferner Stimme Lied erklang

Dass klagend Herz zerbricht

Und sah durch Schatten, silberweiss

Der Sängerin Gestalt:

So zart, wie heller Morgengrau

Doch Augen, still und kalt

Fern aller Zeit, der Seele Geleit

Der Einsamkeit klang im stillen Gesang…

Das Lied verklang im Nachtwinds Flug

Die Sängerin schwieg still

Nur eine Träne, stumm geweint

Sprach, was sie singen will

Das Mädchen war so tief berührt

So sprach sie: «bleib nicht stumm

Denn Euer Lied erfüllt mein Herz

Weiss ich auch nicht warum!»

Die Sängerin trat zu ihr hin

Bang hoffend schien ihr Blick

Griff schüchtern nach des Mädchens Hand…

Nun gab es kein Zurück

Sie sang ein Lied für sie allein

Die folgte still gebannt

Der Sängerin den Berg hinauf

Zur höchsten Klippe Rand

Fern aller Zeit, der Seele Geleit

Der Einsamkeit klang im stillen Gesang…

Dort sang die Sängerin ihr Lied

Von dunkler Schicksalsnacht

Die, wohl vor mehr als hundert Jahr’n

Ihr tiefste Not gebracht:

Ein junger Mann schwor ihrem Herz

In früher Liebe Glück…

Doch ihres Vaters blinder Hass

Verwehrte dies Geschick

Er schrie: «niemals im Leben

Sollt ihr Euch ganz gehör'n»

So planten sie im frühen Tod

Die Liebe zu beschwör'n

Doch war der Fluch des Vaters arg

Erreichte sie selbst dort

Er trennte ihrer beide Seelen…

Verbannte sie an diesen Ort

Fern aller Zeit, der Seele Geleit

Der Einsamkeit Klang im stillen Gesang…

Noch immer hielt die Sängerin

Das Mädchen bei der Hand

Als tränenblind sie übertrat

Der hohen Klippe Rand

Doch hörte sie ein Lied als schon

In der Tiefe sie verschwand:

«Hab' Dank, mein Kind, denn nur Dein Tod

Zerbrach des Fluches Band!»

Fern aller Zeit, der Seele Geleit

Der Einsamkeit Klang im stillen Gesang…

In een koude nacht vol zilveren maan

De kreet van de uil klonk ver...

Het meisje kon niet slapen

Behandel zelf de jas en kleed je aan

Ging weg, ver in de duisternis

De waarschuwing negerend dat:

«...Spookstem helder geluid vol kattenkwaad vult de nacht...»

Dus kwam ze aan de voet van de berg

In het sprookjesachtige maanlicht

Toen een verre stem een ​​lied klonk

Dat huilende hart breekt

En zag door schaduwen, zilverwit

De vorm van de zanger:

Zo zacht als de dageraad

Toch ogen, stil en koud

Ver weg van alle tijden, de metgezel van de ziel

De eenzaamheid klonk in het stille lied...

Het lied vervaagde in de nachtelijke windvlucht

De zanger was stil

Gewoon een traan, stilletjes gehuild

Zeg wat ze wil zingen

Het meisje was zo diep geraakt

Dus ze zei: "Zwijg niet

Omdat je lied mijn hart vult

Ik weet ook niet waarom!"

De zangeres benaderde haar

Haar ogen leken doodsbang voor hoop

Ze pakte verlegen de hand van het meisje...

Nu was er geen weg meer terug

Ze zong een liedje voor haar alleen

Ze volgde stil, betoverd

De zanger op de heuvel

Naar de hoogste klifrand

Ver weg van alle tijden, de metgezel van de ziel

De eenzaamheid klonk in het stille lied...

Daar zong de zangeres haar lied

Van donkere noodlottige nacht

De, waarschijnlijk meer dan honderd jaar geleden

haar diepste behoefte:

Een jonge man zwoer haar hart

In het vroege liefdesgeluk…

Maar de blinde haat van haar vader

Deze vaardigheid geweigerd

Hij schreeuwde: "Nooit in mijn leven

Moet je jezelf helemaal horen?

Dus planden ze in een vroege dood

Om liefde op te roepen

Maar de vloek van de vader was zwaar

Heb haar daar zelf benaderd

Hij scheidde hun beide zielen...

Heb ze naar deze plek verbannen

Ver weg van alle tijden, de metgezel van de ziel

De eenzaamheid klonk in het stille lied...

De zanger hield nog steeds vast

Het meisje bij de hand

Toen ze verblind werd door tranen, overtrad ze

De hoge klifrand

Maar ze hoorde een liedje zoals al

In de diepte verdween ze:

«Dank u, mijn kind, alleen voor uw dood

Verbrak de band van de vloek!"

Ver weg van alle tijden, de metgezel van de ziel

De eenzaamheid klonk in het stille lied...