Дай мне время - Nефть

Луна так невесома.

Она мне так знакома.

Я для тебя сниму ее с неба —

дай мне время.

Ночь.

Гудки телефона.

Ты… так далеко снова.

Опять, опять километры.

Где я?

Где ты?

Снова закрываю глаза —

целая вечность.

Ночь без сна.

И каждый раз

неизвестность.

Струна нервной истомой

напомнит голос знакомый.

И бежать, бежать без оглядки —

сказать пару слов.

Важных.

Ночь, гудки телефона.

Слова.

Тоненький провод.

Все те же опять километры…

Где я?

Где ты?

Снова закрываю глаза —

целая вечность.

Ночь без сна.

И каждый раз

неизвестность.

Снова закрывай глаза.

Целая вечность.

Ночь без сна.

И каждый раз…

Неизвестность.

De maan is zo gewichtloos.

Ze komt me zo bekend voor.

Ik zal het voor je uit de lucht halen -

Geef me tijd.

Nacht.

Telefoon piept.

Jij... weer zo ver weg.

Nogmaals, weer kilometers.

Waar ik ben?

Waar ben je?

Ik sluit mijn ogen weer

een maand zondag.

Nacht zonder slaap.

En elke keer

spanning.

Koord van nerveuze loomheid

doet denken aan een bekende stem.

En rennen, rennen zonder om te kijken -

zeg een paar woorden.

belangrijk.

Nacht, telefoon piept.

De woorden.

Dun draad.

Weer allemaal dezelfde kilometers...

Waar ik ben?

Waar ben je?

Ik sluit mijn ogen weer

een maand zondag.

Nacht zonder slaap.

En elke keer

spanning.

Sluit je ogen weer

Een maand zondag.

Nacht zonder slaap.

En elke keer...

Onzekerheid.