Долматовский - Наум Блик

Во второй половине двадцатого века

Вырастает заметно цена человека.

И особенно ценятся мертвые люди.

Вспоминают о каждом из них, как о чуде.

Это правда, что были они чудесами,

Только, к счастью, об этом не ведали сами.

Но живые в цене повышаются тоже,

Это знают —

Особенно кто помоложе.

Дескать, я человек —

Наивысшая ценность.

Но, прошу извинения за откровенность,

В лисах ценится хвост,

В свиньях — шкура и сало,

И в пчеле почитается мед, а не жало.

Человеку другие положены мерки,

Целый мир называет его на поверке.

И цена человека —

Неточный критерий,

Познаваемый только ценою потери.

Велика ли заслуга —

Родиться двуногим,

Жить в квартире с удобствами,

А не в берлоге?

Видеть мир, объясняться при помощи речи,

Вилкой с ножиком действовать по-человечьи?

Тех, кто ценит себя, я не очень ругаю,

Но поймите — цена человека другая!

In de tweede helft van de twintigste eeuw

De prijs van een persoon stijgt merkbaar.

En vooral dode mensen worden gewaardeerd.

Ze herinneren zich elk van hen als een wonder.

Het is waar dat het wonderen waren,

Alleen wisten ze er zelf gelukkig niets van.

Maar de levenden stijgen ook in prijs,

Ze weten het -

Vooral de jongere.

Zeg dat ik een man ben

De hoogste waarde.

Maar het spijt me dat ik eerlijk ben,

De staart wordt gewaardeerd in vossen,

Bij varkens - huid en vet,

En honing wordt vereerd in een bij, niet in een angel.

Een man heeft andere normen,

De hele wereld roept hem op voor verificatie.

En de prijs van een man -

Onnauwkeurig criterium,

Alleen bekend door de kosten van verlies.

Is de verdienste groot?

tweevoetig geboren

Wonen in een appartement met voorzieningen

En niet in een hol?

Zie de wereld, communiceer met spraak,

Een vork en mes gebruiken om je als een mens te gedragen?

Degenen die zichzelf waarderen, scheld ik niet echt uit,

Maar begrijp het - de prijs van een persoon is anders!