A menina e o passarinho - Nando Reis

Nosso amor começou certo dia no banco da praça

Eu a vi segurando um caderno, sentada com graça

Meu olhar encontrou seu olhar mirando um passarinho

Machucado, ferido, sangrando, fora do seu ninho

Ela levantou e se aproximou da pequenina ave

Que tentava em vão atingir o alto de sua árvore

Foi então que a vi derrubar um modesto lencinho

Que depressa apanhei e tentei lhe entregar com carinho

Mas eu pensei que o amor só fosse alegria

Nunca imaginava que amando

Fosse infeliz algum dia

Percebi que o lencinho da moça estava molhado

E eram lágrimas que escorriam de seu rosto pálido

Condoído tentei lhe falar, mas minha voz não saía

Em minha vida inteira, jamais moça tão linda eu vira

Estendi minha mão para o lenço à donzela entregar

Mas senti sua mão muito fria como se ela fosse desmaiar

Eu depressa peguei a mocinha e carreguei-a em meu colo

E, sem querer, esmaguei o bichinho que estava ferido no solo

Mas eu pensei que o amor só fosse alegria

Nunca imaginava que amando

Fosse infeliz algum dia

Sem saber o que eu iria fazer, continuei caminhando

A boneca em meus braços caída e eu apaixonando

Eis que então um garoto de mim se aproxima correndo

«Ela é minha irmã e está muito doente,» ele foi logo dizendo

Me pediu que levasse a maninha em sua moradia

«Minha mãe já morreu, o meu pai se mandou, moramos com uma tia»

Logo chegamos e assim que adentrei à singela casinha

No sofá, estendi com cuidado a minha doce princesinha

Mandei o garoto chamar de imediato um doutor da cidade

Enquanto a tia chorando agradecia a minha caridade

O doutor logo assim que adentrou, a sua testa franzia

E ao sair ainda me cochichou: «Ela só tem poucos dias»

Já era noite e eu tinha que deixar a formosa donzela

Da calçada, ainda olhei a menina através da janela

No portão, entreguei ao irmão o meu endereço

«Precisamos curar a menina seja qual for o preço»

Mas eu pensei que o amor só fosse alegria

Nunca imaginava que amando

Fosse infeliz algum dia

Passei os dias indo visitar a minha flor mais doente

Meu coração, cada vez que a via, queimava mais que aguardente

Nem com remédio nem medicamento a menininha melhorava

Cada vez que a pequena me via, de tanto chorar os seus olhos inchavam

Mas foi numa manhã quando eu ia saindo que o irmão trouxe a notícia

A menina já estava morrendo, era pra eu ir com urgência

Cheguei correndo e a pobre ao me ver falou em seu último suspiro

«Nosso amor só está começando agora que eu me retiro»

Onze liefde begon op een dag op de vierkante bank

Ik zag haar een notitieboekje vasthouden en gracieus zitten

Mijn blik ontmoette jouw blik terwijl ik naar een vogeltje keek

Gekwetst, gewond, bloedend, uit zijn nest

Ze stond op en naderde de kleine vogel

Die tevergeefs probeerde de top van zijn boom te bereiken

Op dat moment zag ik haar een bescheiden zakdoek laten vallen

Die ik snel oppakte en hem met genegenheid probeerde te geven

Maar ik dacht dat liefde alleen maar vreugde was

Ik had nooit gedacht dat liefdevol

op een dag ongelukkig waren

Ik zag dat de zakdoek van het meisje nat was

En het waren tranen die over haar bleke gezicht liepen

Sorry dat ik met je probeerde te praten, maar mijn stem kwam er niet uit

In mijn hele leven had ik nog nooit zo'n mooi meisje gezien

Ik stak mijn hand uit voor de zakdoek om het meisje te bezorgen

Maar ik voelde haar hand erg koud alsof ze ging flauwvallen

Ik pakte de jongedame snel op en droeg haar op mijn schoot

En, onbedoeld, verpletterde ik het gewonde dier op de grond

Maar ik dacht dat liefde alleen maar vreugde was

Ik had nooit gedacht dat liefdevol

op een dag ongelukkig waren

Niet wetende wat ik ging doen, bleef ik lopen

De pop in mijn armen is gevallen en ik word verliefd

Zie, een jongen van mij komt aanrennen

"Ze is mijn zus en ze is erg ziek", vervolgde hij

Hij vroeg me om zijn zusje mee te nemen naar zijn huis

«Mijn moeder is al dood, mijn vader is verhuisd, we wonen bij een tante»

Al snel kwamen we aan en zo ging ik het eenvoudige huisje binnen

Op de bank schoof ik voorzichtig mijn lieve prinsesje uit

Ik zei tegen de jongen dat hij onmiddellijk een dokter uit de stad moest bellen

Terwijl de huilende tante mijn liefdadigheid bedankte

De dokter zodra hij binnenkwam, zijn voorhoofd gerimpeld

En toen hij wegging, fluisterde hij nog steeds tegen me: «Ze heeft maar een paar dagen»

Het was al nacht en ik moest het mooie meisje verlaten

Vanaf het trottoir keek ik nog steeds naar het meisje door het raam

Bij de poort gaf ik de broer mijn adres

"We moeten het meisje genezen, ongeacht de prijs"

Maar ik dacht dat liefde alleen maar vreugde was

Ik had nooit gedacht dat liefdevol

op een dag ongelukkig waren

Ik bracht mijn dagen door met het bezoeken van mijn ziekste bloem

Mijn hart, elke keer dat ik het zag, brandde meer dan cognac

Noch met medicijnen noch medicatie verbeterde het kleine meisje

Elke keer dat het kleine meisje me zag, zwollen haar ogen op van het huilen

Maar het was op een ochtend toen ik wegging dat de broer het nieuws bracht

Het meisje was al stervende, ik moest dringend gaan

Ik arriveerde rennend en de armen om me te zien spraken in haar laatste adem

«Onze liefde begint pas nu ik me terugtrek»