Bitterness Bloodred - Mütiilation

Wine is color of faded red, icon of a past

No drug make me forget all this blood and this night

Gazing at the cold moon, memory of a face of doom

Which looks at me with scorn, wothing will be the same anymore

Pictures of the past are never to be back

Bloodfingers in your back, I miss the time I made you scars

I remember the promise of some rest in a bloodred sea as a release

I learnt there is no rest and honesty never pays

It wasn’t the eyes of betrayal but there was no place for hope

I thought it was a place for eternity

it was just a pit in a grey endless sea

I hate looking at those mountains that make me remember you

I’d like to hate you so more than for myself I’ve ever done

I spread violence and decay, sickness is a hard thing to share

All the scars drawing my body won’t never release me from grief

And tomorrow when the time has past I’ll still remind your name

And then return to the place it was and probably shed a tear

For the remain of this human blaze which was blown off this night

I just hope where you go, you’ll remember what was I I bleed for it went too fast, the wound is still opened

You’ve gone as those flowers died, as the bloodred turns to black

You’ll remember me as faded wine and wish me the best

The best is still for me that I can meet you soon in hell…

Wijn is de kleur van vervaagd rood, icoon van een verleden

Geen medicijn laat me al dit bloed en deze nacht vergeten

Starend naar de koude maan, herinnering aan een onheilspellend gezicht

Die me minachtend aankijkt, zal niets meer hetzelfde zijn

Foto's uit het verleden komen nooit meer terug

Bloedvingers in je rug, ik mis de tijd dat ik je littekens maakte

Ik herinner me de belofte van wat rust in een bloedrode zee als een verlossing

Ik heb geleerd dat er geen rust is en eerlijkheid loont nooit

Het waren niet de ogen van verraad, maar er was geen plaats voor hoop

Ik dacht dat het een plek voor de eeuwigheid was

het was gewoon een kuil in een grijze eindeloze zee

Ik haat het om naar die bergen te kijken waardoor ik me jou herinner

Ik zou je zo graag meer willen haten dan ik ooit voor mezelf heb gedaan

Ik verspreid geweld en verval, ziekte is moeilijk te delen

Alle littekens die mijn lichaam tekenen, zullen me nooit van verdriet verlossen

En morgen, als de tijd voorbij is, zal ik je naam nog steeds herinneren

En keer dan terug naar de plaats waar het was en heb waarschijnlijk een traan gelaten

Voor het overblijfsel van deze menselijke vuurzee die deze nacht werd afgeblazen

Ik hoop alleen dat waar je heen gaat, je je herinnert wat ik was Ik bloed omdat het te snel ging, de wond is nog steeds geopend

Je bent gegaan toen die bloemen stierven, terwijl het bloedrood zwart werd

Je zult me ​​herinneren als verbleekte wijn en wens me het beste

Het beste is nog steeds voor mij dat ik je snel kan ontmoeten in de hel...