Acceptance of My Decay - Mütiilation

The distortion of laws and times send morals to black holes

Riding on a razor’s edge between live and death

The cold blade of consciousness deeply bite within my flesh

Asperger microcosm with confined flesh walls

May the tornado of lost souls wrap my putrid shell

And blow me to another place and another dirt

Flashes to flashes… dirt to dirt… drink the wine of denial

The dust of time let place to bitter senility

The powder to my face, this poison to my veins

Nothing remains but sick remorse

Rotting alone in disgrace with disgust as only friend

Wandering in a cold void, the nomad of my soul

An age of confusion

The nomad of my soul…

The universe of my mind absorbs human notions

The distortion of laws and times send morals to black holes

Tomorrow will be worse, everlasting borderline, the black venom feeds my cold

pump

Poisoning my essence as the wine of plague, my karma is blackening within my

veins

Melancholic child who never found the light

Eyes full of tears

Yesterday seems it will last forever

Hope is dead

Nothing is all around

Abstraction of my feelings

Cure is a lost illusion

Healing will never come

The cosmos inside my brain distorts laws of time and space, some remembrances

violently come back to the surface

Blur nebula’s of the past explode from an ethylic mist, to give birth to a

marvelous tumor, a star has died

But as soon you’re coming nearer you can see the acid truth that burns your

eyes as a mysticism is no more

Hate me for what i am, love me for what i’ll never be

I’m yours you know as long as you belong to me

Drinking my words, feeling it fine as your cunt brain opens for me,

the sperms that stain your face is mine

And you ask for another song motherfucker, forget anything you learnt,

another world is coming, oh i know it’s not with me

Have a bitter time

Voices to my head call me down

Evil in my flesh guide me through the night

In a universe of mist, what could be my thoughts

Alcohol as a fuel that keeps my corpse warm enough for those to see,

art has become my own decay in a world where they vainly build

On what’d already ruins for me

I know who I am…

Neurotic galaxies, chemical nebula’s, the cosmos is just my brain,

my soul is the center of my autist universe

Big bang in my soul, tornadoes in my head, I wished it was the last just as it

began

Misery as a vocation, ethilic gates opens for me, yelling my agony to the night,

hell as a promised deal

Nests of flies peeling my eyes, alcohol blurs my vision, colder everything is

now, he’s coming to take me

De vervorming van wetten en tijden stuurt de moraal naar zwarte gaten

Rijden op het randje van een scheermes tussen leven en dood

Het koude mes van bewustzijn bijt diep in mijn vlees

Asperger-microkosmos met beperkte vleeswanden

Moge de tornado van verloren zielen mijn verrotte omhulsel omhullen

En blaas me naar een andere plaats en een ander vuil

Knippert om te knipperen ... vuil tot vuil ... drink de wijn van ontkenning

Het stof van de tijd heeft plaatsgemaakt voor bittere seniliteit

Het poeder in mijn gezicht, dit gif in mijn aderen

Er blijft niets anders over dan ziek berouw

Alleen rottend in schande met walging als enige vriend

Dwalend in een koude leegte, de nomade van mijn ziel

Een tijdperk van verwarring

De nomade van mijn ziel...

Het universum van mijn geest neemt menselijke noties in zich op

De vervorming van wetten en tijden stuurt de moraal naar zwarte gaten

Morgen zal erger zijn, eeuwige grens, het zwarte gif voedt mijn verkoudheid

pomp

Mijn wezen vergiftigen als de wijn van de pest, mijn karma wordt zwart in mijn

aderen

Melancholisch kind dat nooit het licht heeft gevonden

Ogen vol tranen

Gisteren lijkt het voor altijd te duren

Hoop is dood

Niets is overal in de buurt

Abstractie van mijn gevoelens

Genezen is een verloren illusie

Genezing zal nooit komen

De kosmos in mijn hersenen vervormt de wetten van tijd en ruimte, sommige herinneringen

gewelddadig terug naar de oppervlakte komen

Vervaagde nevels uit het verleden exploderen vanuit een ethylische mist, om geboorte te geven aan een

prachtige tumor, een ster is gestorven

Maar zodra je dichterbij komt, kun je de zure waarheid zien die je brandt

ogen als een mystiek is niet meer

Haat me om wat ik ben, hou van me om wat ik nooit zal zijn

Ik ben van jou weet je zolang je van mij bent

Mijn woorden opdrinken, het goed voelen als je kuthersenen voor me opengaan,

het sperma dat je gezicht bevlekt, is van mij

En je vraagt ​​om nog een liedje klootzak, vergeet alles wat je hebt geleerd,

er komt een andere wereld aan, oh ik weet dat het niet met mij is

Heb een bittere tijd

Stemmen in mijn hoofd roepen me naar beneden

Het kwaad in mijn vlees leidt me door de nacht

In een universum van mist, wat zouden mijn gedachten kunnen zijn?

Alcohol als brandstof die mijn lijk warm genoeg houdt zodat mensen het kunnen zien,

kunst is mijn eigen verval geworden in een wereld waar ze tevergeefs bouwen

Over wat al voor mij verwoest was

Ik weet wie ik ben…

Neurotische sterrenstelsels, chemische nevels, de kosmos is gewoon mijn brein,

mijn ziel is het centrum van mijn autistische universum

Oerknal in mijn ziel, tornado's in mijn hoofd, ik wou dat het de laatste was zoals het was

begon

Ellende als een roeping, ethische poorten gaan voor mij open, mijn doodsangst schreeuwend naar de nacht,

hel als een beloofde deal

Vliegennesten pellen mijn ogen, alcohol vertroebelt mijn zicht, kouder is alles

nu komt hij me halen