Wulf - Munly & The Lupercalians

I will say that I’m a bit benumbed at present.

When I was a pubescent pup with my purity affecting my teary eyes

I went prostrate on the floor of an abyss;

my situation was dire.

For mine own boughs were resembling an Asian horticulturist’s pride and joy,

And try as I might the apex of the pit was beyond my capture.

I bellowed ire, chaff, and gall!

And at the climax of my yawping a youth gazed over the lip of my pit.

I expected the rube to stone me,

maybe throw one of his blood-lusting hunting hounds inside the ring of my

confines,

he acting the Caesar to what would be my Christian end.

Yet, as he bore into me with his judging regard,

his large heart rose on the end of his merciful thumb.

This gallant maneuvered the torpid limb of one black oak or walnut or willow

-it's inconsequential at present-

the instrument creating a gradient for my exodus from the chasm.

And in gratitude, forever more have I brought his penned domicile my offerings.

I thought to alleviate the burden of the hunt for his people,

to bring them fresh victuals daily.

Give them comfort.

Give them repose.

Let them wolf down my offerings.

Ha!

I have always had a sad wag to my tongue.

Yet now I unearth the accusations of my nefarious behavior.

I see what you’re after.

Well, you have sent these three to off me!

Do you have no more women to blame?

Are there no more blacks to censure?

You have exterminated my brethren the Chippewa to position myself as the

fountainhead for all your miscreant ways.

With this I cannot accede.

No!

My generous ways are rescinded.

If I am to be your reprobate I shall at least enjoy the malefaction!

You blame me for the future, you blame me for the past

You blame me for the plenty which you never can make last

You blame me for the heat, you blame me for the cold

You blame me for your courage which has never taken hold

You blame me for the light, you blame me for the dark

You blame me for the angels which never come to hark

You blame me for the dry and the wet that makes you ache

You blame me for your love which still has to take

You blame me for the sadness and your work which can’t get done

You blame me for the mocking cast of the setting sun

I might as well commit the sins as for being blamed for them!

I might as well commit the sins as for being blamed for them!

As for being blamed for them!

And I have a redux to my thesis,

a section 2A to my outline.

As I satiated my needed dormancy in the womb of my grotto,

escaping the loathsomeness of the sun,

in a dream state I concocted my next program that held with a romantic lean-

not like one of your matronly Southern poets who will drown themselves upon the

first disclosure towards their acts of cribbing.

Yet something with cunning;

something with irony;

it would take astute crackerjack execution.

Even, dare I say, swell-headed!

I would pad my feet over the nettles of the ebon forest,

slink on my belly,

succumbing to the chastisement of the thistles as I traverse through the pastel

lea.

Conscious and wary of the Nimrods lusting for my completion.

Oh them Three Nimrods you sent after me!

I would perch outside the thin black young trunk like spiked iron bars that

encompass the hovel.

Then I would flash my red wet smile up to his window,

engrossing his youthful curiosity to descend to his cloister.

And falling upon my haunch I would entice, then influence the boy to mount upon

me as if I were one of your doltish labor beasts.

Then I would traverse over the land, making him witness to my wretchedness,

corroborator to my upheaval.

And he would testify to these undue accusations.

And would you people recognize him upon his return?

And would this last act be the millstone round the neck of my catalogue of

deeds?

You blame me for the future, you blame me for the past

You blame me for the plenty which you never can make last

You blame me for the heat, you blame me for the cold

You blame me for your courage which has never taken hold

You blame me for the light, you blame me for the dark

You blame me for the angels which never come to hark

You blame me for the dry and the wet that makes you ache

You blame me for your love which still has to take

You blame me for the sadness and your work which can’t get done

You blame me for the mocking cast of the setting sun

I might as well commit the sins as for being blamed for them!

I might as well commit the sins as for being blamed for them!

As for being blamed for them!

Ik zal zeggen dat ik momenteel een beetje verdoofd ben.

Toen ik een puberende pup was, had mijn zuiverheid invloed op mijn tranende ogen

Ik ging ter aarde op de vloer van een afgrond;

mijn situatie was nijpend.

Want mijn eigen takken leken op de trots en vreugde van een Aziatische tuinder,

En hoe ik ook probeerde, de top van de put was buiten mijn bereik.

Ik brulde woede, kaf en gal!

En op het hoogtepunt van mijn geeuwen staarde een jongeling over de rand van mijn put.

Ik verwachtte dat de rube me zou stenigen,

gooi misschien een van zijn bloedlustige jachthonden in de ring van mijn

grenzen,

hij handelde de Caesar naar wat mijn christelijke doel zou zijn.

Maar toen hij met zijn oordelende blik in me opkwam,

zijn grote hart rees op aan het uiteinde van zijn barmhartige duim.

Deze dappere man manoeuvreerde de slappe tak van een zwarte eik of walnoot of wilg

-het is op dit moment onbelangrijk-

het instrument dat een verloop creëert voor mijn uittocht uit de kloof.

En in dankbaarheid heb ik voor altijd meer zijn opgeschreven woonplaats mijn aanbod gebracht.

Ik dacht om de last van de jacht op zijn volk te verlichten,

om hen dagelijks verse levensmiddelen te brengen.

Geef ze troost.

Geef ze rust.

Laat ze mijn aanbod verslinden.

Ha!

Ik heb altijd een triest kwispel met mijn tong gehad.

Maar nu ontdek ik de beschuldigingen van mijn snode gedrag.

Ik zie wat je zoekt.

Nou, je hebt deze drie naar mij gestuurd!

Heb je geen vrouwen meer om de schuld te geven?

Zijn er geen zwarten meer om af te keuren?

Je hebt mijn broeders de Chippewa uitgeroeid om mezelf te positioneren als de

bron voor al uw onverlaten.

Hiermee kan ik niet instemmen.

Nee!

Mijn genereuze manieren zijn ingetrokken.

Als ik je verworpene moet zijn, zal ik tenminste genieten van de verdorvenheid!

Je geeft mij de schuld van de toekomst, je geeft mij de schuld van het verleden

Je geeft mij de schuld van de overvloed die je nooit kunt laten duren

Je geeft mij de schuld van de hitte, je geeft mij de schuld van de kou

Je geeft me de schuld voor je moed die nooit heeft gegrepen

Je geeft mij de schuld van het licht, je geeft mij de schuld van het donker

Je geeft mij de schuld van de engelen die nooit komen luisteren

Je geeft mij de schuld van het droge en het natte dat je pijn doet

Je geeft mij de schuld van je liefde die nog moet duren

Je geeft mij de schuld voor het verdriet en je werk dat niet gedaan kan worden

Je geeft mij de schuld van de spottende cast van de ondergaande zon

Ik kan net zo goed de zonden begaan als dat ik er de schuld van krijg!

Ik kan net zo goed de zonden begaan als dat ik er de schuld van krijg!

Om hen de schuld te geven!

En ik heb een redux voor mijn proefschrift,

een sectie 2A naar mijn overzicht.

Terwijl ik mijn benodigde rust in de baarmoeder van mijn grot verzadigde,

ontsnappen aan de weerzin van de zon,

in een droomstaat bedacht ik mijn volgende programma dat bestond uit een romantische lean-

niet zoals een van je matrone zuidelijke dichters die zichzelf zullen verdrinken op de...

eerste onthulling van hun daden van kribbe.

Toch iets met sluwheid;

iets met ironie;

er zou een slimme crackerjack-uitvoering voor nodig zijn.

Zelfs, durf ik te zeggen, zwellen in het hoofd!

Ik zou met mijn voeten over de brandnetels van het ebbenwoud lopen,

op mijn buik kruipen,

bezwijken voor de kastijding van de distels terwijl ik door de pastel

le.

Bewust en op hun hoede voor de Nimrods die verlangen naar mijn voltooiing.

Oh, die Drie Nimrods die je achter me aan stuurde!

Ik zou buiten de dunne zwarte jonge stam neerstrijken als ijzeren staven met spijkers die...

de krot omsluiten.

Dan zou ik mijn rode natte glimlach naar zijn raam flitsen,

zijn jeugdige nieuwsgierigheid in beslag nemend om naar zijn klooster af te dalen.

En als ik op mijn hurken zou vallen, zou ik de jongen verleiden om erop te klimmen

me alsof ik een van je idiote arbeidsbeesten was.

Dan zou ik door het land trekken en hem getuigen van mijn ellende,

bekrachtiger van mijn ontreddering.

En hij zou getuigen van deze onterechte beschuldigingen.

En zouden jullie hem herkennen bij zijn terugkeer?

En zou deze laatste handeling de molensteen zijn om de nek van mijn catalogus van?

daden?

Je geeft mij de schuld van de toekomst, je geeft mij de schuld van het verleden

Je geeft mij de schuld van de overvloed die je nooit kunt laten duren

Je geeft mij de schuld van de hitte, je geeft mij de schuld van de kou

Je geeft me de schuld voor je moed die nooit heeft gegrepen

Je geeft mij de schuld van het licht, je geeft mij de schuld van het donker

Je geeft mij de schuld van de engelen die nooit komen luisteren

Je geeft mij de schuld van het droge en het natte dat je pijn doet

Je geeft mij de schuld van je liefde die nog moet duren

Je geeft mij de schuld voor het verdriet en je werk dat niet gedaan kan worden

Je geeft mij de schuld van de spottende cast van de ondergaande zon

Ik kan net zo goed de zonden begaan als dat ik er de schuld van krijg!

Ik kan net zo goed de zonden begaan als dat ik er de schuld van krijg!

Om hen de schuld te geven!