The Battle to Heaven - Mono

«Ever changing, growing, and searching through stretches of time beyond life

and death

This is the journey that every soul makes

My journey always brings me to the place between wake and sleep

A landscape of memories where you and I meet again and again

Even in the darkest night, in the heaviest storm, I always find my way back to

you

When you remember, please come back to the place we both know.»

Reading her words again that night, the man falls asleep to find himself

walking inside of the same tunnel.

He paces fiercely with his arms outstretched

as if he is pushing against the wind.

The air smells of burnt pine and evening

frost as the end is near in sight.

When he guides himself out into the light,

his hands brush against a rough surface, much taller and wider than he can

reach.

What lies on the outside of the tunnel is a fully-grown tree surrounded

by a circle of white stones.

He drops to his knees, touching its roots and

turning over each stone in disbelief

Recovering a lost memory is like a dam breaking open, releasing all the water

that had been barricaded from flowing.

As he sits here, every moment with her

in these woods resurfaces within him.

He holds a stone in his hands and weeps

as he remembers their promise

«Altijd veranderend, groeiend en zoekend door tijdvakken voorbij het leven

en dood

Dit is de reis die elke ziel maakt

Mijn reis brengt me altijd naar de plaats tussen waken en slapen

Een landschap van herinneringen waar jij en ik elkaar steeds weer ontmoeten

Zelfs in de donkerste nacht, in de zwaarste storm, vind ik altijd mijn weg terug naar

jij

Als je het je herinnert, kom dan alsjeblieft terug naar de plek die we allebei kennen.»

Als ze die avond haar woorden opnieuw leest, valt de man in slaap om zichzelf terug te vinden

door dezelfde tunnel lopen.

Hij loopt fel met zijn armen uitgestrekt

alsof hij tegen de wind in duwt.

De lucht ruikt naar verbrand dennenhout en 's avonds

vorst als het einde in zicht is.

Wanneer hij zichzelf naar het licht leidt,

zijn handen strijken over een ruw oppervlak, veel groter en breder dan hij kan

bereiken.

Wat aan de buitenkant van de tunnel ligt, is een volgroeide boom omringd

door een cirkel van witte stenen.

Hij valt op zijn knieën, raakt de wortels aan en...

elke steen in ongeloof omdraaien

Het herstellen van een verloren herinnering is als een dam die openbreekt, waardoor al het water vrijkomt

dat was gebarricadeerd om te stromen.

Terwijl hij hier zit, elk moment met haar

in deze bossen duikt in hem weer op.

Hij houdt een steen in zijn handen en huilt

terwijl hij zich hun belofte herinnert