Pure as Snow (Trails of the Winter Storm) - Mono

Under the cold weight of snow, the earth will finally hibernate.

It is the miracle of winter.

Flakes fall as if they were sent to pause time

before the seasons begin again.

Some are clumsy, some are graceful,

but each knows its landing place on the earth

The only movement here is that of a young woman searching through the braided

pine branches for an opening.

Her white dress is camouflaged against the snow.

Lost in this dream chamber, she moves through the white powder,

running her hands through it to awaken her memory

Parting the branches, she follows an open path cleared before her,

swerving its way to a stone bridge adorned with icicles.

Someone is waiting

for her there, a gray figure, a stranger, watching her through the shower of

white between them.

They are uncertain of why they have come but they both long

to be here.

Although she cannot recognize his face, she knows him somehow.

As they stand together, a single ray of light grows from behind,

wrapping them in its warmth until they dissipate into it.

When she awakes,

a cloud of winter air still floats above her.

It was just a dream again

On this morning, a man awakes from the same dream, one that reoccurred so often

that he felt incomplete without it at times.

It haunted him.

When his eyes

closed, her face still appeared before him, but not one that he could recognize

His oldest memory was of being an infant sitting before his family,

unable to speak or walk on his own.

He cried for days and nights,

his small fists clenched, until one day he couldn’t remember why he was so sad

anymore.

Along with the other children, he learned to laugh and run again.

This became his new life, and everything before then seemed no longer his

The man watches swelling clouds from his window and cannot help but anticipate

the arrival of something today.

Bodies bustle their way past him as he sits

outdoors, but they are like shadows murmuring to one another.

They float by

unnoticed as his eyes only fall upon a young woman, dressed in white,

who stands behind the crowd.

He feels comforted, almost relieved by the sight

of her, and longs to be near her

Their eyes lock, a strange longing glance that could not be severed by anything

at that moment.

Her eyes are like two deep wells of stories, perhaps one he may

have heard before.

They appear dewy, prepared to overflow

In the distance, church bells ring.

The humming noise and motion of the world

seep back in to disturb their peace.

If she is a mirage, she will disappear

soon, he thinks.

But she remains there, motionless.

This time is not a dream

With a final glance at him, the woman slowly vanishes into the sea of bodies.

A steady downpour of snow ripples in the wind until he cannot see anything but

the movement of white.

Chaotic, like a surge of emotion, and yet pure, white,

and delicate, the snowstorm remains an enigma to him.

As he tastes the

snowfall, he sees a single ray of light piercing through a cloud,

and he cannot help but smile

Onder het koude gewicht van de sneeuw zal de aarde eindelijk een winterslaap houden.

Het is het wonder van de winter.

Vlokken vallen alsof ze zijn gestuurd om de tijd te pauzeren

voordat de seizoenen weer beginnen.

Sommige zijn onhandig, sommige zijn sierlijk,

maar elk kent zijn landingsplaats op aarde

De enige beweging hier is die van een jonge vrouw die zoekt in de gevlochten

dennentakken voor een opening.

Haar witte jurk is gecamoufleerd tegen de sneeuw.

Verdwaald in deze droomkamer, beweegt ze zich door het witte poeder,

haar handen erdoorheen halen om haar geheugen wakker te maken

Ze scheidt de takken en volgt een open pad dat voor haar is vrijgemaakt,

slingerend zijn weg naar een stenen brug versierd met ijspegels.

Er wacht iemand

voor haar daar, een grijze gestalte, een vreemdeling, kijkend naar haar door de douche van

wit tussen hen.

Ze weten niet waarom ze zijn gekomen, maar ze verlangen allebei

om hier te zijn.

Hoewel ze zijn gezicht niet kan herkennen, kent ze hem op de een of andere manier.

Terwijl ze samen staan, groeit een enkele lichtstraal van achteren,

wikkel ze in zijn warmte totdat ze erin verdwijnen.

Als ze wakker wordt,

een wolk winterlucht zweeft nog steeds boven haar.

Het was weer maar een droom

Op deze ochtend ontwaakt een man uit dezelfde droom, een die zo vaak terugkeerde

dat hij zich soms onvolledig voelde zonder.

Het achtervolgde hem.

wanneer zijn ogen

gesloten, haar gezicht verscheen nog steeds voor hem, maar niet een dat hij kon herkennen

Zijn oudste herinnering was dat hij een baby was die voor zijn familie zat,

niet in staat om zelfstandig te praten of te lopen.

Hij huilde dagen en nachten,

zijn kleine vuisten gebald, tot hij op een dag niet meer wist waarom hij zo verdrietig was

niet meer.

Samen met de andere kinderen leerde hij lachen en weer rennen.

Dit werd zijn nieuwe leven, en alles daarvoor leek niet langer van hem

De man kijkt vanuit zijn raam naar opzwellende wolken en kan niet anders dan anticiperen

de komst van iets vandaag.

Lichamen banen zich een weg langs hem heen terwijl hij zit

buiten, maar ze zijn als schaduwen die tegen elkaar mompelen.

Ze drijven voorbij

onopgemerkt als zijn ogen alleen vallen op een jonge vrouw, gekleed in het wit,

die achter de menigte staat.

Hij voelt zich getroost, bijna opgelucht door de aanblik

van haar, en verlangt ernaar om bij haar in de buurt te zijn

Hun ogen sluiten elkaar, een vreemde verlangende blik die door niets kan worden verbroken

op dat moment.

Haar ogen zijn als twee diepe bronnen van verhalen, misschien een die hij misschien

eerder heb gehoord.

Ze zien er bedauwd uit, klaar om over te lopen

In de verte luiden kerkklokken.

Het zoemende geluid en de beweging van de wereld

terug naar binnen sijpelen om hun rust te verstoren.

Als ze een luchtspiegeling is, zal ze verdwijnen

binnenkort, denkt hij.

Maar ze blijft daar, roerloos.

Deze tijd is geen droom

Met een laatste blik op hem verdwijnt de vrouw langzaam in de zee van lichamen.

Een gestage stortbui van sneeuw rimpelt in de wind totdat hij niets anders kan zien dan

de beweging van wit.

Chaotisch, als een golf van emotie, en toch puur, wit,

en delicaat, de sneeuwstorm blijft een raadsel voor hem.

Terwijl hij de proeft

sneeuwval, ziet hij een enkele lichtstraal doordringen door een wolk,

en hij kan niet anders dan glimlachen