Ashes in the Snow - Mono

Swiftly as a draft of wind, moving past her without a trace

Time, cold and unbending, leaves her standing alone once again

Long ago, there was the sound of two children running here.

Their footsteps,

never straying far apart from each other’s, still echo through the woods where

an old woman walks on his day

On a still river surrounded by weeping willows, the woman rows her boat towards

the open sea

With a grave face she pulls the oars to and fro, her eyes fixed upon a nearby

cliff above the waters.

She traces the edge and holds her breath,

reliving the chilling distance down to the bottom.

Her rhythm is steady and

slow as she breaks through the familiar fog.

The sound of waves crashing,

the lingering smell of burnt wood, and the reflection of branches on the water

all remain the same as her memory, as if frozen in a spell.

She inhales all she

can hold and wonders if winter never ended since that cold night she stood on

the cliff with him.

Here lies their landscape of memories untouched by the

awakening spring

On this day the woman prepares for farewell.

Heavy are his ashes,

sinking in her hand.

As she strains to let his remains go, she turns herself

to the earth for an answer, a reminder of why she is here

Beneath her grief she knows there is something beyond the finality of this

moment.

Like the spring that is born from a cruel winter, there is something

here waiting to be born.

Resting her hand on the boat, she lets her eyes sleep

Peering from the thickets of the surrounding woods, a promise tree faithfully

waits to welcome this day of their journey.

With roots woven deeply into the

earth, it is the only thing that’s flourished here where all else has stood

still.

In the midst of it all, it continues to grow, nurturing the vow that it

was planted with as if it were its child.

The tree watches the woman tenderly

and sways its branches, sending a stream of wind to relieve her

In the place between wake and sleep, there lies a bridge over the waters.

The woman finds herself on one end, walking towards the figure standing in the

middle.

With her arms open, she feels lifted as if she was a child again

Hours pass before she awakes in the boat by the embrace of dim sunlight.

Finding the ashes still waiting in her palm, she blesses them with her love

and releases them into a stream of wind that carries them over the waters.

The woman travels back into a time where they prayed here together,

a dreadful time where they found solace in each other’s promise

Her eyes follow the flight of the ashes until they fade into falling snow

before her-the same snow of the winter that they loved and perished here

together

Snel als een windvlaag, zonder een spoor langs haar te gaan

De tijd, koud en onbuigzaam, laat haar weer alleen staan

Lang geleden was er het geluid van twee kinderen die hierheen renden.

hun voetstappen,

nooit ver van elkaar afdwalen, nog steeds echo door de bossen waar

een oude vrouw loopt op zijn dag

Op een stille rivier omringd door treurwilgen roeit de vrouw haar boot naar

de open zee

Met een ernstig gezicht trekt ze de riemen heen en weer, haar ogen gefixeerd op een nabije

klif boven het water.

Ze volgt de rand en houdt haar adem in,

de huiveringwekkende afstand tot op de bodem herbeleven.

Haar ritme is stabiel en

langzaam als ze door de bekende mist breekt.

Het geluid van beukende golven,

de aanhoudende geur van verbrand hout en de weerspiegeling van takken op het water

ze blijven allemaal hetzelfde als haar herinnering, alsof ze in een spreuk zijn bevroren.

Ze inhaleert alles wat ze

kan vasthouden en vraagt ​​zich af of de winter nooit is geëindigd sinds die koude nacht waarop ze stond

de klif met hem.

Hier ligt hun landschap van herinneringen, onaangetast door de

ontwakende lente

Op deze dag bereidt de vrouw zich voor op het afscheid.

Zwaar is zijn as,

zinkend in haar hand.

Terwijl ze zich inspant om zijn stoffelijk overschot te laten gaan, draait ze zich om

naar de aarde voor een antwoord, een herinnering aan waarom ze hier is

Onder haar verdriet weet ze dat er iets meer is dan de finaliteit hiervan

moment.

Net als de lente die wordt geboren uit een wrede winter, is er iets

hier wachtend om geboren te worden.

Ze laat haar hand op de boot rusten en laat haar ogen slapen

Peering vanuit het struikgewas van de omliggende bossen, een trouwe belofteboom

wacht om deze dag van hun reis te verwelkomen.

Met wortels diep verweven in de

aarde, het is het enige dat hier bloeide waar al het andere heeft gestaan

nog steeds.

Temidden van dit alles blijft het groeien en koestert het de gelofte dat het

was beplant met alsof het zijn kind was.

De boom kijkt teder naar de vrouw

en zwaait met zijn takken en zendt een windstroom om haar te ontlasten

Op de plaats tussen waken en slapen ligt een brug over het water.

De vrouw bevindt zich aan het ene uiteinde en loopt naar de figuur die in de

midden.

Met haar armen open voelt ze zich opgetild alsof ze weer een kind is

Uren gaan voorbij voordat ze wakker wordt in de boot door de omhelzing van zwak zonlicht.

Terwijl ze de as vindt die nog steeds in haar hand wacht, zegent ze ze met haar liefde

en laat ze los in een stroom van wind die ze over het water voert.

De vrouw reist terug naar een tijd waarin ze hier samen baden,

een vreselijke tijd waarin ze troost vonden in elkaars belofte

Haar ogen volgen de vlucht van de as totdat ze vervagen tot vallende sneeuw

voor haar - dezelfde sneeuw van de winter waar ze van hielden en die hier omkwamen

samen