Burial at Sea - Mono

He watched the heavy sea stretch to the edge of the earth without fail.

Its ever-present body was frightening, yet its freedom beautiful.

Above the horizon, nothing remained but a moon and sky stained by smoke.

Beneath it, abandoned ships rocked back and forth, half sunken and eaten by

decay.

For endless miles of empty waters, waves swayed in unison as if they

were mourning.

The earth knew and the boy did, too

It was the beginning of a merciless winter and the end was nowhere in sight.

A young boy, having lost track of time, hurried through the woods towards an

empty patch by the river.

With every step he grew uneasy as he could not see

her small figure waiting there.

Out of breath, he dropped to his knees and

prayed in fear

The sky had cast a dreary blanket upon the earth, draping over every last

creature.

A stench of smoke clouds and distant eruptions confined people in

their homes.

Their world was now a ghost town where the sound of children’s

laughter was drowned by hunger cries.

Even the village dogs had gone mad and

roamed the streets aimlessly.

What was once a simple life was now a battle to

survive each passing day.

Perhaps, the earth was preparing to cleanse,

for it was the end of time, a rebirth of time

A pair of small hands covered his eyes and he turned to find a young girl with

soot streaked across her face.

He embraced her closely as his panic melted,

and unable to let go for a single moment they warmed each other until night

fell.

They inhaled the air around them, ripe with the scent of burnt pine and

evening frost, a familiar smell of the place they once called home.

Their families had perished, and all that was left for them was a will to stay

together.

Day by day, they watched themselves surrender to the inevitable fate

of the earth

There it stood in the back of a deserted shed.

The boy had found it leaning in

a pot as if it was waiting for him, young, green, and alive.

That morning he

had awoken with a mission.

It was time to offer a gift to their woods,

something that could grow, something that would survive.

Upon searching a row

of farms, he had caught a glimpse of the young tree left alone to wither.

The edges of the leaves had faded into brown, the dirt was dry,

but it was alive nonetheless

Pleased with himself, he could not help but laugh aloud while carrying his new

treasure.

But as he ran to meet her, he heard heavier footsteps trailing behind

him.

Before he could glance, a heavy figure thrust him to the ground,

sending the tree flying ahead.

Having seen him rummage through his shed,

a man began to kick the boy as if he was nothing but a stump in the ground.

The boy heard himself cry out, but as his own voice faded away,

he could only hear the sound of his flesh against the man’s fists and feet.

For a moment, he ignored the man’s brute strength and watched him stare

straight ahead blankly.

They look in his eyes was emptier than the village they

stood in

Alone at last after what seemed like hours, the boy awoke in agony.

But surrounded by pieces of the shattered pot, the tree remained unharmed,

now with its healthy roots bare.

Strengthened by the sight of it,

he ignored the pain in his body and stood up

When the girl saw him limping towards her in the woods, she took him into her

arms and cleaned him with her torn white clothes without questioning what had

happened.

Cupping his face, she wept for him as he tried to hide his wounds in

shame.

They sat in silence together, listening to the wind passing overhead and

imaging its destination to be a better place that where they remained

He brought forth the tree and placed it between.

Her pale face appeared fragile,

yet hopeful somehow.

It had not changed in the years he had known her.

When his eyes closed, she still appeared before him

«This tree is stronger than us now.

When we are no longer on this earth,

it will continue to grow

We can leave our memory with this tree,» he spoke

«Someday, the earth will be beautiful again?»

she asked, arranging a dry leaf

into his hair

«Yes.

We will find each other here then,» he said

That evening they planted the tree into the earth and entrusted it with a part

of their memory and vow.

They collected white stones from the river and placed

a visible ring in the ground around the tree, leaving room for the trunk to

grow.

Together they said a prayer to the sky, asking for the tree to survive

the cruel winter and he guarded safely until they could return someday

As they prayed on their knees, snow fell like tears onto the ground-the first

snow of winter

Two frail bodies teetered along the highest cliff by the sea that night.

Three steps from the edge, she wondered what waited on the other side of the

black waters.

Two steps away, he studied her face, vowing to remember.

On their last step, their eyes locked, a silent reminder of their promise.

Leaving behind any fears, hand in hand they jumped, a leap of faith into the

cold unwelcome waves below

Hij zag de zware zee zich zonder mankeren tot aan de rand van de aarde uitstrekken.

Zijn altijd aanwezige lichaam was angstaanjagend, maar zijn vrijheid prachtig.

Boven de horizon bleef niets anders over dan een maan en lucht die door rook bevlekt waren.

Daaronder schommelden verlaten schepen heen en weer, half verzonken en opgegeten door

verval.

Voor eindeloze kilometers leeg water bewogen golven tegelijk alsof ze...

waren aan het rouwen.

De aarde wist het en de jongen ook

Het was het begin van een genadeloze winter en het einde was nog lang niet in zicht.

Een jonge jongen, die de tijd uit het oog was verloren, haastte zich door het bos naar een

lege plek bij de rivier.

Bij elke stap werd hij ongemakkelijk omdat hij niet kon zien

haar kleine gestalte wacht daar.

Buiten adem viel hij op zijn knieën en...

gebeden in angst

De lucht had een sombere deken op de aarde geworpen, die over elke laatste drapeerde

schepsel.

Een stank van rookwolken en verre uitbarstingen hielden mensen opgesloten in

hun huizen.

Hun wereld was nu een spookstad waar het geluid van kindergeluiden

gelach werd verdronken door hongerkreten.

Zelfs de dorpshonden waren gek geworden en

doelloos door de straten dwaalden.

Wat ooit een eenvoudig leven was, was nu een strijd om

overleven elke dag die voorbijgaat.

Misschien bereidde de aarde zich voor om te reinigen,

want het was het einde der tijden, een wedergeboorte van de tijd

Een paar kleine handen bedekten zijn ogen en hij draaide zich om om een ​​jong meisje te vinden met:

roet trok over haar gezicht.

Hij omhelsde haar stevig terwijl zijn paniek smolt,

en niet in staat om los te laten voor een enkel moment, verwarmden ze elkaar tot de nacht

viel.

Ze inhaleerden de lucht om hen heen, rijp met de geur van verbrande dennen en...

avondvorst, een bekende geur van de plek die ze ooit thuis noemden.

Hun families waren omgekomen en het enige wat hen restte was een wil om te blijven

samen.

Dag na dag zagen ze hoe ze zich overgaven aan het onvermijdelijke lot

van de aarde

Daar stond het achterin een verlaten schuur.

De jongen had gevonden dat het naar voren leunde

een pot alsof hij op hem wachtte, jong, groen en levend.

Die ochtend hij

was wakker geworden met een missie.

Het was tijd om een ​​geschenk aan hun bossen aan te bieden,

iets dat zou kunnen groeien, iets dat zou overleven.

Bij het zoeken in een rij

van boerderijen had hij een glimp opgevangen van de jonge boom die alleen was achtergelaten om te verwelken.

De randen van de bladeren waren bruin vervaagd, het vuil was droog,

maar het leefde toch

Hij was blij met zichzelf en moest hardop lachen terwijl hij zijn nieuwe

schat.

Maar toen hij haar tegemoet rende, hoorde hij zwaardere voetstappen achter zich aan slepen

hem.

Voordat hij kon kijken, duwde een zware gestalte hem op de grond,

de boom vooruit laten vliegen.

Nadat ik hem door zijn schuur had zien snuffelen,

een man begon de jongen te schoppen alsof hij niets anders was dan een stronk in de grond.

De jongen hoorde zichzelf schreeuwen, maar toen zijn eigen stem wegebde,

hij kon alleen het geluid van zijn vlees tegen de vuisten en voeten van de man horen.

Even negeerde hij de brute kracht van de man en keek hem toe

blanco recht vooruit.

Ze kijken in zijn ogen was leger dan het dorp dat ze

stond in

Eindelijk alleen na wat uren leek te duren, werd de jongen in doodsangst wakker.

Maar omringd door stukken van de verbrijzelde pot, bleef de boom ongedeerd,

nu met zijn gezonde wortels bloot.

Gesterkt door de aanblik ervan,

hij negeerde de pijn in zijn lichaam en stond op

Toen het meisje hem in het bos naar haar toe zag strompelen, nam ze hem in zich

armen en maakte hem schoon met haar gescheurde witte kleren zonder zich af te vragen wat had

gebeurd.

Ze greep zijn gezicht en huilde om hem terwijl hij probeerde zijn wonden in te verbergen

schaamte.

Ze zaten samen in stilte, luisterend naar de wind die over hun hoofd ging en

stel je voor dat de bestemming een betere plek is dan waar ze gebleven waren

Hij haalde de boom tevoorschijn en plaatste hem ertussen.

Haar bleke gezicht leek breekbaar,

toch hoopvol op de een of andere manier.

Het was niet veranderd in de jaren dat hij haar kende.

Toen zijn ogen dichtgingen, verscheen ze nog steeds voor hem

«Deze boom is nu sterker dan wij.

Als we niet meer op deze aarde zijn,

het zal blijven groeien

We kunnen onze herinnering bij deze boom achterlaten', sprak hij

"Zal de aarde ooit weer mooi zijn?"

vroeg ze, een droog blad regelend

in zijn haar

"Ja.

Dan zullen we elkaar hier vinden', zei hij

Die avond plantten ze de boom in de aarde en vertrouwde hem een ​​deel toe

van hun nagedachtenis en gelofte.

Ze verzamelden witte stenen uit de rivier en legden

een zichtbare ring in de grond rond de boom, waardoor er ruimte is voor de stam om

toenemen.

Samen zeiden ze een gebed tot de hemel en vroegen of de boom zou overleven

de wrede winter en hij bewaakte veilig totdat ze op een dag konden terugkeren

Terwijl ze op hun knieën baden, viel de sneeuw als tranen op de grond - de eerste

sneeuw van de winter

Twee tengere lichamen wankelden die nacht langs de hoogste klif aan zee.

Drie stappen van de rand, vroeg ze zich af wat er aan de andere kant van de...

zwarte wateren.

Twee stappen verder bekeek hij haar gezicht en zwoer het te onthouden.

Bij hun laatste stap bleven hun ogen gesloten, een stille herinnering aan hun belofte.

Ze lieten alle angsten achter, hand in hand sprongen ze, een sprong in het diepe

koude onwelkome golven beneden