Trubbel - Monica Zetterlund

Nu lyser ängarna av sommarns alla blommor.

Nu surrar bin, och fåglar sjunger överallt.

Nu stryker vinden genom trädens höga kronor

men i min trädgård är det visset, mörkt och kallt.

Här är det risigt och förvuxet, fult och snårigt

och lika hopplöst trist och grått som i mitt bröst.

Därute doftar det av sommarns alla dofter.

Där är det sommar, men här inne är det höst.

Jag levde lycklig här med dig och mina katter

ett liv i synd och utan omsorg att bli frälst.

Försonad med min karaktär, för jag har aldrig

kunnat säga nej till någonting som helst.

Och aldrig nekat mig det ena eller andra,

och levat livet, tills jag krossades en dag.

Det börja med att du bedrog mig med en annan,

en som du sa var mycket finare än jag.

Vårt gräl tog veckor, ropen blandades med gråten

och jag blev grundligt jämförd med din fina vän

Tills du bekände att han givit dig på boten

Då blev det dödstyst här i trädgården igen!

Ifrån den stunden blev den mannen dubbelt hatad

Han hade lekt med dig, med oss ett litet slag

Och jag, jag kände det som även jag var ratad

Jag ville slåss, och gick mot mitt livs nederlag

Jag hade hammaren beredd under kavajen

När han kom ut i sidenscarf och sa: God dag!

Kom in och slå dig ner en stund så får vi prata!

Jag bara stammade, nu minns jag inte vad…

Och jag blev bjuden på konjak och på cigarrer

och kunde inte få mig till att säga nej!

Och när vi skiljdes var vi bästisar och bundis

och jag tog saker som du glömt med hem till dig!

Jag går omkring i mitt pompej, i bland ruiner

och jag trampar runt i resterna utav vårt liv

Men du skall aldrig ge mig pikar om sekiner

och aldrig skall du bli en annans tidsfördriv!

Nej, åt det gamla skall vi binda vackra kransar

och ta vårt liv och mina katter som de är.

Och trots all kärleksbrist och trasighet och fransar

Dig skall jag älska livet ut, dig har jag kär!

Nu schitteren de weilanden met alle zomerbloemen.

Nu zoemen bijen en overal zingen vogels.

Nu waait de wind door de hoge kruinen van de bomen

maar in mijn tuin is het zeker, donker en koud.

Hier is het gammel en overwoekerd, lelijk en gemeen

en zo hopeloos somber en grijs als in mijn borst.

Daar ruikt het naar alle geuren van de zomer.

Daar is het zomer, maar hier is het herfst.

Ik leefde hier gelukkig met jou en mijn katten

een leven van zonde en zonder zorg om gered te worden.

Verzoend met mijn karakter, want dat heb ik nooit gedaan

nergens nee tegen kunnen zeggen.

En me nooit het een of het ander ontzegd,

en leefde het leven, totdat ik op een dag verpletterd werd.

Het begon ermee dat je me bedroog met iemand anders,

een waarvan je zei dat die veel aardiger was dan ik.

Onze ruzie duurde weken, het geschreeuw vermengd met het gehuil

en ik werd grondig vergeleken met je fijne vriend

Totdat je bekende dat hij je de boete gaf

Toen was het weer doodstil hier in de tuin!

Vanaf dat moment werd die man dubbel gehaat

Hij had met jou gespeeld, een beetje met ons

En ik, ik voelde dat ook ik verloren was

Ik wilde vechten en was op weg naar de nederlaag van mijn leven

Ik had de hamer klaar onder mijn jas

Toen hij naar buiten kwam in een zijden sjaal en zei: Goedendag!

Kom binnen, ga even zitten en laten we praten!

Ik stotterde gewoon, nu weet ik niet meer wat...

En ik was uitgenodigd voor cognac en sigaren

en kon mezelf er niet toe brengen om nee te zeggen!

En toen we uit elkaar gingen, waren we besties en bondi's

en ik heb dingen mee naar huis genomen die je bent vergeten!

Ik loop rond in mijn Pompeii, tussen ruïnes

en ik stamp rond in de overblijfselen van ons leven

Maar je zult me ​​nooit pikken over pailletten

en nooit zul je het tijdverdrijf van iemand anders worden!

Nee, voor ouden zullen we mooie kransen binden

en neem ons leven en mijn katten zoals ze zijn.

En ondanks al het gebrek aan liefde en gebrokenheid en franjes

Ik zal van je houden voor het leven, ik hou van je!