Unmarked Graves - Misery Index

Lost in the annals of time long past over

Deep in soil, shallow and unkempt

Brothers and sisters, in ground hallowed sacred

Their blood, this earth, we will consecrate

Their eyes once boiling with life

Their hearts bursting with passion

With dreams they carried forever

Through days that promised the world

Then came the black winds burning

The beasts with fire in their hands

The execution squads surrounding

And their children in pieces at their feet

…and who stood watching?

From El Mozote to Amritsar

From Nanking to My Lai

From Srebrenica to Algiers

From Wounded Knee to Sabra-Shatila

From Tiananmen to East Timor

From Warsaw to Darfur

From Guernica to Halabja

Their spirit lives in defiance of it all

Graves of our fathers vanquished

Entombed in their furrowed prisons

Soldiers programmed, show no mercy

Following their orders from tyrants that hide behind politics

…and the world stood watching

Regret, nausea and rage

«Never Again» was the phrase

Lest not our conscience we betray

…as we stand passive in our guilt

Verloren in de annalen van lang vervlogen tijden

Diep in de grond, ondiep en onverzorgd

Broeders en zusters, in de grond geheiligd heilig

Hun bloed, deze aarde, zullen we heiligen

Hun ogen kookten ooit van leven

Hun harten barsten van de passie

Met dromen die ze voor altijd droegen

Door dagen die de wereld beloofden

Toen kwamen de zwarte winden branden

De beesten met vuur in hun handen

De executieploegen rondom

En hun kinderen in stukken aan hun voeten

…en wie stond erbij te kijken?

Van El Mozote naar Amritsar

Van Nanking tot My Lai

Van Srebrenica tot Algiers

Van gewonde knie tot Sabra-Shatila

Van Tiananmen tot Oost-Timor

Van Warschau naar Darfur

Van Guernica naar Halabja

Hun geest leeft ondanks alles

Graven van onze vaders overwonnen

Begraven in hun doorgroefde gevangenissen

Soldaten geprogrammeerd, toon geen genade

Hun bevelen opvolgen van tirannen die zich achter politiek verschuilen

…en de wereld stond te kijken

Spijt, misselijkheid en woede

«Nooit meer» was de zin

Opdat we ons geweten niet verraden

...omdat we passief zijn in onze schuld