Siberian - Misery Index

march out, submissive, tundra-locked labor slaves

eight years inside here, counting down our endless days

we’re rationed, worked and flogged 'til bitter dusk dissolves

and beckons back to here, so far from mother’s arms

each day, a penance, each night, a sigh

through every night I ponder, what exists beyond these walls

this dreaded repetition, gnawed flesh, a shield gone numb

I’ll tread this place no longer, tomorrow I’ll be gone

into the unforgiving, a bleak and barren land

this rock, and birch-bound cradle, saps the life from me

no gods, no laws, just open empty earth

at one with crystal-white, to die alone

Narodnaya, our time is nigh, open your door to the end

white clouds of frozen breath, these ghosts accompany

waiting for death, together longing for release

and from my resting place, I stare at Narodnaya

beneath the gray clouds brooding, the air escapes my lungs

marcheren, onderdanige, toendra-gesloten werkslaven

Acht jaar hier binnen, onze eindeloze dagen aftellend

we zijn gerantsoeneerd, gewerkt en gegeseld tot de bittere schemering oplost

en wenkt terug naar hier, zo ver van moeders armen

elke dag, een boete, elke nacht, een zucht

elke nacht denk ik na, wat er buiten deze muren bestaat

deze gevreesde herhaling, geknaagd vlees, een verdoofd schild

Ik betreed deze plek niet langer, morgen ben ik weg

naar het meedogenloze, een sombere en dorre land

deze rots, en de berken-gebonden wieg, zuigt het leven uit mij

geen goden, geen wetten, open gewoon lege aarde

één met kristalwit, om alleen te sterven

Narodnaya, onze tijd is nabij, open je deur tot het einde

witte wolken van bevroren adem, deze geesten vergezellen

wachtend op de dood, samen verlangend naar verlossing

en vanuit mijn rustplaats staar ik naar Narodnaya

onder de broeierige grijze wolken ontsnapt de lucht aan mijn longen