Breathing Pestilence - Misery Index

Looking in from the outside

Each city pukes its wounded forth

A world that time forgot

Along 95 from south to north

From gray to greener lands

To exburb, suburb, in-between

Some choke and some breathe

A fact of life in this plutocracy

As the best of the worst plan our lives

A mass murder of the spirit cuts the vine bearing wisdom’s fruit

Brother, wave your trust in faith goodbye

When it’s man against man, the culture consecrates the code of spite

So this is the ideal system —

Millions shunned in urban tombs

Easy for the rich to suffer

As they smile, wave, and lock their doors

Driving away from the failures

So trivial and so normalized

Back to their pristine pastures

To forward and secure their perfect lives

This nation blood-bound with its ties

Gives not a fuck for its children or the toils of their wasted labor

Flood pouring gates open wide

Upon this fiction of a state, and the excess it expels and justifies

Ghosts in concrete veils, haunt Katrina’s winds

Gasp, as charcoal air, fills lungs as black as tar

And they drown…

Van buiten naar binnen kijken

Elke stad braakt zijn gewonden uit

Een wereld die de tijd vergat

Langs 95 van zuid naar noord

Van grijze naar groenere landen

Om uit te bouwen, voorstad, tussendoor

Sommigen stikken en sommigen ademen

Een feit van het leven in deze plutocratie

Als het beste van het slechtste plan ons leven

Een massamoord op de geest snijdt de wijnstok af die de vrucht van wijsheid draagt

Broeder, zwaai je vertrouwen in het geloof vaarwel

Als het man tegen man is, heiligt de cultuur de code van ondanks

Dit is dus het ideale systeem:

Miljoenen gemeden in stedelijke graven

Makkelijk voor de rijken om te lijden

Terwijl ze glimlachen, zwaaien en hun deuren op slot doen

Wegrijden van de mislukkingen

Zo triviaal en zo genormaliseerd

Terug naar hun ongerepte weiden

Om hun perfecte leven voort te zetten en veilig te stellen

Deze natie is bloedverwant met zijn banden

Geeft geen fuck om zijn kinderen of het gezwoeg van hun verspilde arbeid

Overstromingspoorten gaan wijd open

Op deze fictie van een staat en het teveel dat het verdrijft en rechtvaardigt

Geesten in betonnen sluiers jagen op Katrina's winden

Hap, als houtskoollucht, vult de longen zo zwart als teer

En ze verdrinken...