Una Storia Inventata - Milva

La nostra casa è grande

È come vuota

E sente molto la tua assenza

Non riesco più a dormire sola

Gli amici che mi incontrano mi chiedono

«Quando ritornerai?»

Io faccio sempre finta di avere fretta

Non era immaginabile una fine

C'è sempre una signora

Che mi fa la spesa

È stupido ma aspetto sempre

Vecchio hotel di periferia

Com'è triste

Questo giorno di settembre

Sento fischiare il treno

Certamente ho sbagliato io

Spesse volte avevi torto tu

La verità è oramai nel vento

E questo inverno freddo

Ha portato un po' di neve fino al mare

Si sono poi ghiacciati anche i canali

La borsa d’acqua calda per scaldare il letto

A volte all’improvviso

Strane angosce mi si infiltrano nel petto

E dormo con la luce accesa

E l’erba del cortile è tutta bianca

E tutto mi ricorda tutto

Vecchio hotel di periferia

Come miele la mia vita ai bordi

Delle strade deserte

Andavo lungo i viali della ferrovia

Biciclette senza campanelli

Sento ancora fischiare il treno

Ons huis is groot

Het is alsof het leeg is

En hij voelt je afwezigheid heel erg

Ik kan niet meer alleen slapen

Vrienden die me ontmoeten, vragen het me

"Wanneer kom je terug?"

Ik doe altijd alsof ik haast heb

Een einde was niet denkbaar

Er is altijd een dame

Wie doet de boodschappen voor mij

Het is stom, maar ik wacht altijd

Oud hotel in de buitenwijken

Hoe verdrietig is het

Deze septemberdag

Ik hoor de trein fluiten

Ik had het zeker mis

Vaak had je het mis

De waarheid hangt nu in de wind

En deze koude winter

Het bracht wat sneeuw naar de zee

Ook de grachten bevroor

De warmwaterkruik om het bed op te warmen

Soms plotseling

Vreemde angsten dringen mijn borst binnen

En ik slaap met het licht aan

En het gras op de binnenplaats is helemaal wit

En alles herinnert me aan alles

Oud hotel in de buitenwijken

Zoals honing mijn leven aan de randen

Van de verlaten straten

Ik ging langs de spoorwegpaden

Fietsen zonder bellen

Ik hoor nog steeds de trein fluiten