Noites Do Sertão - Milton Nascimento

Não se espante assim meu moço com a noite do meu sertão

Tem mais perigo que a poesia do que o julgo da razão

A tormenta gera história é tão vida quanto o sol

São cavalos beirando o rio, é o corpo da menina ofegante ali do lado

Ansiosa pelo tato do carinho arrebatado do calor da tua mão

Não se engane que o silêncio não existe no anoitecer

Fala mais vida que a cidade, tem mais lenda a oferecer

Não demore ela é donzela mas conhece outra mulher

Seu desejo e a madrugada só esperam teu carinho

Quando o ato terminado

Chegue perto da janela olhe fora e olhe dentro

A paisagem se molhou

Wees niet zo verrast mijn jongen met de nacht van mijn sertão

Er is meer gevaar dan poëzie dan ik denk dat de rede

De storm genereert geschiedenis is zo leven als de zon

Het zijn paarden die aan de rivier grenzen, het hijgende lichaam van het meisje ernaast

Bezorgd voor de aanraking van genegenheid weggerukt uit de hitte van je hand

Laat u niet misleiden dat er geen stilte bestaat in de schemering

Het spreekt meer leven dan de stad, het heeft meer legendes te bieden

Wacht niet langer, ze is een meisje, maar ze ontmoet een andere vrouw

Je verlangen en de dageraad wachten alleen op je genegenheid

Toen de act afgelopen was

Kom dicht bij het raam, kijk naar buiten en kijk naar binnen

Het landschap werd nat