Biromes Y Servilletas Papel - Milton Nascimento, Russ Titelman

Na minha cidade tem poetas, poetas

Que chegam sem tambores nem trombetas

Trombetas e sempre aparecem quando

Menos aguardados, guardados, guardados

Entre livros e sapatos, em baús empoeirados

Saem de recônditos lugares, nos ares, nos ares

Onde vivem com seus pares, seus pares

Seus pares e convivem com fantasmas

Multicores de cores, de cores

Que te pintam as olheiras

E te pedem que não chores

Suas ilusões são repartidas, partidas

Partidas entre mortos e feridas, feridas

Feridas mas resistem com palavras

Confundidas, fundidas, fundidas

Ao seu triste passo lento

Pelas ruas e avenidas

Não desejam glórias nem medalhas, medalhas

Medalhas, se contentam

Com migalhas, migalhas, migalhas

De canções e brincadeiras com seus

Versos dispersos, dispersos

Obcecados pela busca de tesouros submersos

Fazem quatrocentos mil projetos

Projetos, projetos, que jamais são

Alcançados, cansados, cansados nada disso

Importa enquanto eles escrevem, escrevem

Escrevem o que sabem que não sabem

E o que dizem que não devem

Andam pelas ruas os poetas, poetas, poetas

Como se fossem cometas, cometas, cometas

Num estranho céu de estrelas idiotas

E outras e outras

Cujo brilho sem barulho

Veste suas caudas tortas

Na minha cidade tem canetas, canetas, canetas

Esvaindo-se em milhares, milhares, milhares

De palavras retrocedendo-se confusas, confusas

Confusas, em delgados guardanapos

Feito moscas inconclusas

Andam pelas ruas escrevendo e vendo e vendo

Que eles vêem nos vão dizendo, dizendo

E sendo eles poetas de verdade

Enquanto espiam e piram e piram

Não se cansam de falar

Do que eles juram que não viram

Olham para o céu esses poetas, poetas, poetas

Como se fossem lunetas, lunetas, lunáticas

Lançadas ao espaço e ao mundo inteiro

Inteiro, inteiro, fossem vendo pra

Depois voltar pro Rio de Janeiro

In mijn stad zijn er dichters, dichters

Die aankomen zonder trommels of trompetten

Trompetten en verschijnen altijd wanneer:

Minder verwacht, gered, gered

Tussen boeken en schoenen, in stoffige kisten

Ze komen uit verborgen plaatsen, in de lucht, in de lucht

Waar ze wonen met hun leeftijdsgenoten, hun leeftijdsgenoten

Je leeftijdsgenoten en leven met geesten

Veelkleuren van kleuren, van kleuren

Die je donkere kringen schilderen

En ze vragen je niet te huilen

Je illusies worden gedeeld, gebroken

Vertrekken tussen doden en gewonden, wonden

Wonden maar weerstaan ​​met woorden

Verward, gefuseerd, gefuseerd

Bij je trieste langzame stap

Door de straten en lanen

Ze willen geen glorie of medailles, medailles

Medailles, tevreden

Met kruimels, kruimels, kruimels

Van liedjes en toneelstukken met hun

Verspreide, verspreide verzen

Geobsedeerd door het zoeken naar verborgen schatten

Ze maken vierhonderdduizend projecten

Projecten, projecten, die nooit zijn

Bereikt, moe, moe niets van dat alles

Materie als ze schrijven, schrijven

Ze schrijven wat ze weten dat ze niet weten

En wat ze zeggen dat ze niet zouden moeten doen

Dichters, dichters, dichters lopen door de straten

Alsof het kometen, kometen, kometen zijn

In een vreemde hemel van idiote sterren

En andere en andere

Wiens glans zonder ruis

Draag je kromme staarten

In mijn stad zijn er pennen, pennen, pennen

Verdwijnen in duizenden, duizenden, duizenden

Van woorden die achteruit gaan, verward, verward

Verward, op dunne servetten

Onvoltooide vliegen gemaakt

Ze lopen door de straten, schrijvend en ziend en ziend

Die ze zien, vertellen ons, zeggende:

En omdat het echte dichters zijn

Terwijl ze spioneren en hunkeren en hunkeren

Ze worden het praten niet moe

Wat ze zweren dat ze niet zagen

Deze dichters, dichters, dichters kijken naar de lucht

Alsof het brillen, brillen, gekken zijn

Vrijgegeven aan de ruimte en de hele wereld

Heel, heel, ze waren op zoek naar

Keer dan terug naar Rio de Janeiro