The Doubtful Guest - Michael Mantler

When they answered the bell on that wild winter night

There was no one expected-and no one in sight

Then they saw something standing on top of an urn

Whose peculiar appearance gave them quite a turn

All at once it leapt down and ran into the hall

Where it chose to remain with its nose to the wall

It was seemingly deaf to whatever they said

So at last they stopped screaming, and went off to bed

It joined them at breackfast and presently ate

All the syrup and toast, and part of a plate

It wrenched off the horn from the new gramophone

And could not be persuaded to leave it alone

It betrayed a great liking for peering up flues

And for peeling the soles of its white canvas shoes

At times it would tear out whole chapters from books

Or put roomfuls of pictures askew on their hooks

Every Sunday it brooded and lay on the floor

Inconveniently close to the drawing-room door

Now and then it would vanish for hours from the scene

But alas, be discovered inside a tureen

It was subject to fits of bewildering wrath

During which it would hide all the towels from the bath

In thenight through the house it would aimlessly creep

In spite of the fact of its being asleep

It would carry off objects of which it grew fond

And protect them by dropping them into the pond

It came seventeen years ago-and to this day

It has shown no intention of going away

Toen ze de bel beantwoordden op die wilde winternacht

Er werd niemand verwacht en niemand te zien

Toen zagen ze iets op een urn staan

Wiens eigenaardige uiterlijk hen nogal een wending gaf

Plotseling sprong het naar beneden en rende de hal in

Waar het koos om te blijven met zijn neus tegen de muur

Het leek doof voor wat ze ook zeiden

Dus eindelijk stopten ze met schreeuwen en gingen ze naar bed

Het voegde zich bij hen bij het ontbijt en at nu

Alle siroop en toast, en een deel van een bord

Het is van de hoorn van de nieuwe grammofoon gerukt

En kon niet worden overgehaald om het met rust te laten

Het verraadde een grote voorliefde voor het opzoeken van rookkanalen

En voor het pellen van de zolen van zijn witte canvas schoenen

Soms scheurde het hele hoofdstukken uit boeken

Of zet kamervol foto's scheef op hun haken

Elke zondag broedde het en lag het op de grond

Onhandig dicht bij de deur van de salon

Af en toe verdween het voor uren van het toneel

Maar helaas, word ontdekt in een terrine

Het was onderhevig aan aanvallen van verbijsterende woede

Tijdens welke het alle handdoeken van het bad zou verbergen

In de nacht door het huis zou het doelloos kruipen

Ondanks het feit dat hij slaapt

Het zou voorwerpen meenemen waar het dol op is geworden

En bescherm ze door ze in de vijver te laten vallen

Het kwam zeventien jaar geleden - en tot op de dag van vandaag

Het heeft niet de intentie getoond om weg te gaan