Comrade - Michael Mantler, Marianne Faithfull

Little months little smokes

And oblivion in a wool dress

In a door opens tenderly

Near a wall where the wind is born

Near the jolly garden

Where saints and angels

Are afraid of the seasons

The alleys have no names

They are the hours or the years

I stroll leisurely

Dressed in a cement overcoat

And a hat of black straw

I dont remember

If its nice out

I walk smoking

And I smoke walking

Easily

Every once in a while I tell myself

Its time to stop

And I continue walking

I tell myself

I have to get some air

I have to look at the clouds

And breathe in a lung full

I have to see the flies fly

And take a little exercise

I shouldnt smoke so much

I tell myself also

Calculate

I tell myself again

I have a headache

My life is a drop of water on my eyelid

And Im no longer twenty

Continue

The songs are songs

And the days days

I no longer have one shred of respect for myself

But I see no hoodlums

Who smoke the same cigarettes as me And who are just as stupid as me Im pretty content

Without really knowing why

It doesnt suffice to speak of the sun

The stars

The sea and rivers

Blood eyes hands

It is necessary quite often

To speak of other things

We know that there are very beautiful countries

With very handsome men

With no less charming women,

But all that isnt really sufficient

But dizzying void

Which rings and bays

Makes the head bow

We look and we see

Again many other things

Which are always the same

Innumerable

Identical

And over there simply

Someone goes by Simple as hello

And everything starts all over once again

I read in the stars the good will of my friends

In a river I love one hand

I listen the flowers sing

There are the goodbyes of birds

A cry falls like a fruit

My God my god

I will be accordingly always the same

My head in my hands

And my hands in my head

Weinig maanden weinig rookt

En vergetelheid in een wollen jurk

In een deur gaat teder open

In de buurt van een muur waar de wind wordt geboren

In de buurt van de vrolijke tuin

Waar heiligen en engelen

Zijn bang voor de seizoenen

De steegjes hebben geen naam

Dit zijn de uren of de jaren

Ik wandel rustig

Gekleed in een cementjas

En een hoed van zwart stro

ik weet het niet meer

Als het leuk is buiten

Ik loop rokend

En ik rook wandelend

Gemakkelijk

Af en toe zeg ik tegen mezelf

Het is tijd om te stoppen

En ik blijf lopen

Ik zeg tegen mezelf

Ik moet wat lucht halen

Ik moet naar de wolken kijken

En adem een ​​volle long in

Ik moet de vliegen zien vliegen

En doe een beetje oefening

Ik zou niet zo veel moeten roken

Ik zeg ook tegen mezelf

Berekenen

zeg ik nog eens tegen mezelf

Ik heb hoofdpijn

Mijn leven is een druppel water op mijn ooglid

En ik ben geen twintig meer

Doorgaan

De liedjes zijn liedjes

En de dagen dagen

Ik heb geen greintje respect meer voor mezelf

Maar ik zie geen gangsters

Die dezelfde sigaretten roken als ik en die net zo dom zijn als ik, ik ben best tevreden

Zonder echt te weten waarom

Het is niet voldoende om over de zon te spreken

De sterren

De zee en rivieren

Bloed ogen handen

Het is vrij vaak nodig

Om over andere dingen te praten

We weten dat er hele mooie landen zijn

Met hele knappe mannen

Met niet minder charmante vrouwen,

Maar dat is allemaal niet echt voldoende

Maar duizelingwekkende leegte

Welke ringen en baaien

Maakt het hoofd buigen

We kijken en we zien

Weer veel andere dingen

Die altijd hetzelfde zijn

ontelbaar

Identiek

En daar gewoon

Er komt iemand langs

En alles begint weer opnieuw

Ik lees in de sterren de goede wil van mijn vrienden

In een rivier hou ik van één hand

Ik luister naar de bloemen die zingen

Er is het afscheid van vogels

Een kreet valt als een vrucht

Mijn God mijn god

Ik zal daarom altijd hetzelfde zijn

Mijn hoofd in mijn handen

En mijn handen in mijn hoofd