A Face That Shone - Michael Card

He ate the bread of heaven

Drank water from the rock

And the grumbling children followed

Like a misbegotten flock

He climbed up on a mountain

They couldn’t even touch

Who’d have known that one encounter

Could have ever meant so much

And up upon that high place

In a cleft of solid stone

His face was set on fire

As the God of Glory shone

He alone had seen it

And had lived to tell the tale

But because they feared the fire

He had to hide behind a veil

A face that shone with the radiance of the Father

Though it had known and endured dark desert days

A face that shone with the glory of Another

So the prophet would discover

As the glory was fading away

He was the Bread from Heaven

He would be the smitten Rock

He had twelve confused disciples

They were his bewildered flock

When he climbed upon the mountain

He took Peter, James and John

In the face of pending glory

They soon began to yawn

As he prayed while they were sleeping

He was transfigured into Light

His face a flash of lightning

His clothes so burning bright

So Moses finally saw the face

Before he’d hidden from

Then came a voice from heaven

This is my beloved Son

The face that shone is the Glory of the Father

And he had known from the start that it was so

The face that shone had let the light shine out of darkness

And we’re changed into His likeness

As we gaze upon the Son

But you and me we tend to flee from shining faces

We see the glow and then we know that we’re undone

They shine His light into out emptiest of spaces

With their bright and shining faces

Reflect the radiance of the Son

The face that shone is the Glory of the Father

And he had known from the start that it was so

The face that shone had let the light shine out of darkness

And we’re changed into His likeness

As we gaze upon the Son

Hij at het brood van de hemel

Dronken water van de rots

En de mopperende kinderen volgden

Als een misgeboren kudde

Hij klom op een berg

Ze konden elkaar niet eens aanraken

Wie had die ene ontmoeting geweten

Had ooit zoveel kunnen betekenen

En op die hoge plaats

In een spleet van stevige steen

Zijn gezicht werd in brand gestoken

Zoals de God van Glorie straalde

Hij alleen had het gezien

En had geleefd om het verhaal te vertellen

Maar omdat ze bang waren voor het vuur

Hij moest zich achter een sluier verbergen

Een gezicht dat straalde met de uitstraling van de Vader

Hoewel het donkere woestijndagen had gekend en doorstaan

Een gezicht dat straalde met de glorie van een Ander

Dus de profeet zou ontdekken

Terwijl de glorie vervaagde

Hij was het Brood uit de hemel

Hij zou de geslagen rots zijn

Hij had twaalf verwarde discipelen

Zij waren zijn verbijsterde kudde

Toen hij op de berg klom

Hij nam Peter, James en John mee

In het aangezicht van in afwachting van glorie

Ze begonnen al snel te gapen

Terwijl hij bad terwijl ze sliepen

Hij werd omgevormd tot Licht

Zijn gezicht een bliksemflits

Zijn kleren branden zo fel

Dus Mozes zag eindelijk het gezicht

Voordat hij zich verstopte voor

Toen kwam er een stem uit de hemel

Dit is mijn geliefde zoon

Het gezicht dat straalde is de Glorie van de Vader

En hij had vanaf het begin geweten dat het zo was

Het gezicht dat scheen had het licht uit de duisternis laten schijnen

En we zijn veranderd in Zijn gelijkenis

Terwijl we naar de Zoon staren

Maar jij en ik hebben de neiging om te vluchten voor stralende gezichten

We zien de gloed en dan weten we dat we ongedaan zijn gemaakt

Ze schijnen Zijn licht in de leegste ruimtes

Met hun heldere en stralende gezichten

Weerkaats de uitstraling van de Zoon

Het gezicht dat straalde is de Glorie van de Vader

En hij had vanaf het begin geweten dat het zo was

Het gezicht dat scheen had het licht uit de duisternis laten schijnen

En we zijn veranderd in Zijn gelijkenis

Terwijl we naar de Zoon staren