Forgiving Eyes - Michael Card

Surrounded with shouts the cruel accusations

Dragged to the court no hope of salvation

All hope was lost for those who had caught me

Knew what I was, They knew all about me

I thought it seemed strange as we entered in

They stopped a young rabbi to ask His opinion

Caught in the act, their reason for hating

My body could feel the stones that were waiting

My judge a man from Galilee

In His eyes so gentle I could see

A father and a brother and a son

Just as I saw Him

The hope I had lost became born again

I was not hopeless though I’d been lost

Now, I felt I was found when He looked at me

With His forgiving eyes

The crowd gathered round, so angry and violent

But He stood beside me, peaceful and silent

Then with a word

With one question He showed them that

They too were guilty and could not condemn

The next thing I knew He asked me, Where are they

And I looked around the courtyard was empty

The stones scattered round, the warm morning sunlight

He’d made the darkness perfectly light

In this new light now I understood

He would not condemn me though He could

For He would be condemned someday for me

Forgiving eyes

Omringd met geschreeuw de wrede beschuldigingen

Naar de rechtbank gesleept, geen hoop op redding

Alle hoop was verloren voor degenen die me hadden gepakt

Wist wat ik was, ze wisten alles over mij

Ik dacht dat het vreemd leek toen we binnenkwamen

Ze stopten een jonge rabbijn om zijn mening te vragen

Op heterdaad betrapt, hun reden om te haten

Mijn lichaam kon de stenen voelen die wachtten

Mijn rechter, een man uit Galilea

In zijn ogen zo zacht dat ik kon zien

Een vader en een broer en een zoon

Net zoals ik Hem zag

De hoop die ik had verloren, werd opnieuw geboren

Ik was niet hopeloos, ook al was ik verdwaald

Nu voelde ik dat ik werd gevonden toen Hij naar me keek

Met Zijn vergevende ogen

De menigte verzamelde zich rond, zo boos en gewelddadig

Maar Hij stond naast me, vredig en stil

Dan met een woord

Met één vraag liet Hij hun zien dat:

Ook zij waren schuldig en konden niet veroordelen

Het volgende dat ik wist, vroeg Hij me: Waar zijn ze?

En ik keek rond, de binnenplaats was leeg

De stenen verspreidden zich, het warme ochtendzonlicht

Hij had de duisternis perfect licht gemaakt

In dit nieuwe licht begreep ik het nu

Hij zou me niet veroordelen, hoewel Hij dat wel kon...

Want Hij zou op een dag voor mij veroordeeld worden

Vergevingsgezinde ogen